CCF 129

TSB D 391

1 Frísar løgdu sínar árar í sjó,

so vildu teir frá landi ró,

jomfrúin græt og hendur sló:

“Latið meg ei á Frísaland fordervast!

Bíða, bíða, mín frísa,

meg man faðir loysa!

Eg trúgvi so gott til faðir mín,

hann loysir meg við borgum sínum,

hann letur meg ei á Frísaland fordervast.”

“Eg havi ikki borgar uttan tvá,

hvørga kann eg lata fyri teg gá,

for vist mást tú á Frísaland fordervast.”

2 Frísar løgdu sínar árar í sjó,

so vildu teir frá landi ró,

jomfrúin græt og hendur sló:

“Latið meg ei á Frísaland fordervast!

Bíða, bíða, mín frísa,

meg man móðir loysa!

Eg trúgvi so gott til móður mín,

hon loysir meg við stakkum sín,

hon letur meg ei á Frísaland fordervast.”

“Eg eigi ikki stakkar uttan teir tvá,

hvøngan kann eg lata fyri teg gá,

for vist mást tú á Frísaland fordervast.”

3 Frísar løgdu sínar árar í sjó,

og so vildu teir frá landi ró,

jomfrúin græt og hendur sló:

“Latið meg ei á Frísaland fordervast!

Bíða, bíða, mín frísa!

Bróðir mín man meg loysa.

Eg trúgvi so gott til bróður mín,

hann loysir meg við gangara sín,

hann letur meg ei á Frísaland fordervast.”

“Ikki havi eg gangarar meiri enn tvá,

hvøngan vil eg lata fyri teg gá,

for vist mást tú á Frísaland fordervast.”

4 Frísar løgdu sínar árar í sjó,

og so vildu teir frá landi ró,

jomfrúin græt og hendur sló:

“Latið meg ei á Frísaland fordervast!

Bíða, bíða, mín frísa!

Systir mín man meg loysa.

Eg trúgvi so gott til systur mína,

hon loysir meg við búda sín,

hon letur meg ei á Frísaland fordervast.”

“Eg havi ikki búda uttan tvá,

hvøngan kann eg lata fyri teg gá,

for vist mást tú á Frísaland fordervast.”

5 Frísar løgdu sínar árar í sjó,

so mundu teir frá landi ró;

 jomfrúin græt og hendur sló:

“Latið meg ei á Frísaland fordervast!

Bíða, bíða, mín frísa!

Enn er ein meg at loysa.

Eg trúgvi so gott til festarmann mín,

hann loysir meg við skipum sínum,

hann letur meg ei á Frísalandi fordervast.”

“Ikki eigi eg skipini uttan tey tvá,

bæði vil eg lata fyri teg gá,

ei skalt tú tí á Frísalandi fordervast.”

6 Frísar løgdu sær árar í sjó,

so munnu teir frá landi ró,

jomfrúin ló og hendur sló:

“Ikki man eg nú á Frísaland fordervast.”

CCF 129

TSB D 391

Handrit: Savn Schrøters 1825 (Ny kgl. Saml. 346,8°) nr. 18. “Schrøters blandinger” í savni Hammershaimbs (AM. Access. 4).

Útgávur:

1. Antiquarisk Tidsskrift 1849-51, s. 95.

2. V.U. Hammershaimb: Færøsk Anthologi I, s. 268.

3. Danmarks gamle Folkeviser VIII-IX. Udgivet 1905-23 af Axel Olrik og H. Grüner-Nielsen, s. 473

4. Føroya kvæði, (N. Djurhuus  greiddi til útgávu 1972), Band VI, s. 79.

5. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2004) 34. bind, s. 8.

Heimild: Úr Suðuroy:  Johan Hendrik Schrøter (1771-1851), Vági, 1825.