Søga
Niðan á tindin
Livar og Elsa skundaðu sær. Tey kappaðust at
vita, hvør teirra var fyrst niðan á Stórafjall.
Teimum dámdi so væl har uppi. Har sást tú í
allar ættir og kundi síggja bygdir ymsastaðni.
Veðrið var av tí allarbesta. Sólin sá, og einki
skýggj var á luftini. Bæði høvdu tey ein lítl
an ryggsekk á bakinum við saft og smurdum
breyði.
Livar vitaði, um fartelefonin lá á røttum stað.
Hann ætlaði at nýta hana sum myndatól.
Tað gekk skjótt niðaneftir hjá teimum. Nú
sást tindurin koma undan. Ein seyðarás var
traðkað her. Skjótast var at koma niðan tann
vegin.
Elsa var beint í hølunum á Livari. Hann læði.
– Hví fennir tú? spurdi hon.
– Eg kom bara at hugsa um Jákup í okkara
fokki.
– Jákup, hvat um hann?
– Vit tosaðu um náttúruna í skúlanum.
Tey tivaðu og orkaðu bara at tosa stutt.
– Náttúran sigur honum einki, segði hann.
– Hvussu tá?
– Alt er telduspøl hjá honum. Hann situr
bara inni.
– Telduspøl eru ikki líka kul sum hetta, helt
Elsa. Hon var vorðin kinnareyð.
Tey hugdu aftur um seg. Tey vóru komin
langt niðan, men enn var ikki komið á mál.
– Ja, og Ása kann ikki torga kelidýr, segði
Elsa, tá ein løta var farin.
Hon var nú komin fram um Livar.
– Um alt hetta einki sigur teimum ...
Livar dró ondina, meðan hann peikaði á
landslagið og helt fram:
– so skuldu tey bara gingið við bindi fyri
eyguni!
Nú vóru bara tjúgu metrar eftir niðan á tind
in.
14
00 Kristni 5.indb 14
02-07-2012