Í Mikkjals tíð (Mikkjal var sonur løgmann og kongsbónda Jógvan Heinason í Lamba og eina tíð sýslumaður í Eysturoy) hendi ofta, at menn av fyllskapi fórust á ferð millum Funningsbotn og Skálabotn.

Fyri so nógv sum møguligt at byrgja fyri lívláti har um leiðir, vildi Mikkjal hava fólk at seta búgv í Skálabotni. Hann bað Knút á Skála, sum var kendur fyri at vera nærlagdur og dugnaligur, um at seta búgv har. Knútur, ið var bróðir tann av løgrættinum deyðsdømda og síðani dripna Borgaran á Skála, tók við boðunum undir teirri treyt, at hann fekk nakað av kongsi í festi úr einum festigóðsi á Skála, og í sýslumanni Mikkjals tíð fekk hann umframt nakað lítið av peningi árliga.

Søgnin sigur, at Knútur í Skálabotni var fyrsti maður í oynnum, sum átti karðar. Av tí komu ár og árliga nógv fólk til hansara fyri at fáa ull sína karðaða. Í teirri tíðini brúkti fólk annars í staðin fyri karðar teir sonevndu tókambar.

Tað sigst, at Høgni bóndi í Stórustovu í Oyndarfirði, sum tá í tíðini var av størstu bóndum, læt alla sína ull karða hjá Knúti.

term papers on obesity help write my essay charity business plan template farming business plan sample canada article writers for hireKongur Kristian IV fekk rokk og strá ført inn á oyggjarnar úr Skotlandi. Hann fekk tveir skotar til at læra føroyingar at spinna. Og tað slagið av rokki, ið vit enn brúka í Føroyum, verður tí nevnt skotarokkur.

Andreas Weihe: “Søga og søgn”, 1933