70
Sí›a 8-13
Næmingarnir skulu nú helst duga bók
stavara›i› uttanat. Uppgávurnar í hesum
partinum snúgva seg um at sláa upp í
ymiskum uppslagsbókum, og tí er gott
at duga bókstavara›i› til tess at loysa
uppgávurnar.
Ætlaninvi›uppgávunumer, at næmingurin
skal læra seg at leita í or›abók, telefonbók,
alfrø›i ella á einum bókasavni. Næmingurin
skal helst duga at síggja, at lættast er at loysa
uppgávurnar, dugir hann bókstavara›i›
uttanat.
Lærarin kann í hesum sambandi n‡ta høvi
at fáa næmingarnar at sláa upp í ymiskum
uppslagsbókum, sum eru í skúlanum,
t.d. Heimsatlas, Or›askyn, ymiskum or›a
bókum ella í telefonbókini.
Uppgávan á bls. 13 og 14 er eykauppgáva.
Ikki er ney›ugt, at allir næmingarnir loysa
hana.
Bøkurnar tvørturum eru: Brennivargurin,
Dirdri, Djóragó›i, Gullregn, Knassi, Pippi,
Regin og Sára, Ronja, Trøll, Tummas og
fílurin, Valiant.
Bøkurnar ni›ureftir eru: Abbi og eg,
Dunnaldur, Frændaleysur, Loynidalurin,
Mannajagstran, Mio, Rasmus Tøppur,
Rey›a, Ráni›, Valhøll.
Gevið gætur: Á bls. 59-67 eru eykaupp
gávur, i› næmingar, i› arbei›a skjótt, kunnu
arbei›a vi›, um tí› er til tess.
Sí›a 15-20
Á bls. 15 skulu næmingarnir sjálvir skriva
setningar um nakrar myndir. Sí›an skulu
teir finna umsøgn og grundli›.
Á bls. 16 – 19 fara næmingarnir at arbei›a
vi› sagnor›um. Teir skulu í tekstinum á 16.
bls. duga at finna sagnor›ini í einum teksti.
Á›renn fari› ver›ur í gongd vi› uppgávuna,
eigur lærarin at minna næmingarnar á, at
sagnor› eru or›, i› vísa eina hending ella
rørslu, og at sagnor› broytast alt eftir, nær
i› hendingin ella rørslan er farin fram.
Næmingarnir kunnu eisini siga nøkur
sagnor›, sum ver›a skriva› á talvuna.
Næmingarnir hava fyrr bent sagnor› í
eintali. Nú skulu teir eisini læra seg at benda
tey í fleirtali.
Lærarin lesur aftursøgnina á 19. bls. í
minsta lagi tvær fer›ir fyri næmingunum.
Til ber eisini at práta vi› næmingarnar um
ta›, i› teksturin sn‡r seg um.
Næmingarnir skriva so lyklaor›ini, sum
skulu hjálpa teimum at minnast tekstin.
Aftursøgnin ver›ur lisin eina fer› afturat, og
so skulu næmingarnir skriva hana, so sum
teir minnast hana. Dentur ver›ur lagdur á
at fáa næmingarnar at taka sjálvstø›ugt til
or›anna, tá i› teir skriva aftursøgnina.
Sí›a 21-23
Á bls. 21 – 23 ver›ur arbeitt vi› beinlei›is
og óbeinlei›is talu. Beinlei›is tala ver›ur
víst vi› teknisøgum. Lærarin kann t.d.
bi›ja onkran næming siga hinum, hvat
persónarnir í teknisøguni siga til tess at vísa
á, at tá i› tri›i persónur sigur frá tí, sum
onnur siga, tá ver›ur talan óbeinlei›is.
Á bls. 23 kunnu næmingarnir eftir tekni
søgum skriva søgur, har sum óbeinlei›is
tala ver›ur n‡tt í ø›rum førinum og í
hinum beinlei›is tala. Á henda hátt fara
næmingarnir vónandi at skilja munin
millum óbeinlei›is og beinlei›is talu. Til ber
eisini at lesa søgurnar hjá onkrum næmingi
upp í flokkinum, so at næmingarnir eisini
kunnu hoyra munin. Í hesum sambandi ber
til at práta um, hvør av bá›um søgunum
fellur betur í oyra›.
Sí›a 24-27
Næmingarnir skulu í hesum partinum læra
at seta spurnartekin eftir spurning.
Práta› ver›ur eitt sindur umor› í spyrjandi
setningum. At spyrjandi setningar byrja vi›
or›um sum hvar, hví, hvussu, hvat, hvønn,
Veglei›ing
