135
SVAR - Kap. 7 - Jesu lív og læra
Tá mælti Símun Pætur og segði: “Tú ert Kristus,
sonur hins livandi Guðs.”
Matt 16,16
Hvør tann, sum tí setir seg sjálvan lágt eins og hetta barnið,
hann er størstur í himmiríki,
Matt 18,4
Tí at mong eru kallað,
men fá eru útvøld,
Matt 22,14
Fátæk hava tit altíð hjá tykkum:
men meg hava tit ikki altíð,
Matt 26,11
Men eftir tað at Jóhannes var givin upp, kom Jesus til Galileu
og prædikaði gleðiboðskapin um Guð,
Mark 1,14
Og árla á morgni, áðrenn tað var fullljóst, fór hann upp og gekk út, og hann fór burtur
á ein oyðistað
og helt bøn har,
Mark 1,35
Og hann skilaði tólv til, at teir skuldu vera hjá honum, og at hann kundi
senda teir út at prædika,
Mark 3,14
Og tá ið tær hugdu upp, vórðu tær varar við, at steinurin var veltur frá,
tí at hann var ógvuliga stórur,
Mark 16,4
Og hann rætti hondina út, nam við hann og segði: ”Eg vil, verða reinur!”
Og í stundini fór
spitalskusjúkan av honum,
Luk 5, 13
Og tann deyði settist upp undir seg og tók at tala;
og hann gav móður hansara hann
Luk 7,15,
Men summi freistaðu hann og kravdu av honum
eitt tekin av himli,
Luk 11,16
Tí at ein og hvør, sum setir seg sjálvan høgt, skal verða settur lágt, og tann, sum setir seg sjálvan lágt,
skal verða settur høgt,
Luk 14,11
Men Jesus segði við hann: ”Hví kallar tú meg góðan? Eingin er góður uttan ein,
tað er Guð,
Luk 18,19
Eingin hevur á nøkrum sinni sæð Guð; hin einborni sonurin, sum er í fangi faðirsins,
hann hevur
kunngjørt hann,
Jóh 1,18
Jesus segði við hana: Eg eri uppreisnin og lívið; tann, sum trýr á meg,
skal liva, um hann so doyr,
Jóh 11,25
Skriftstø
Ger hesi skriftstøð liðug.
