154
Mamma, sum altíð visti bestu ráðini, hevði altíð sagt, at Lisa hevði tað
best, um hon gekk sær ein túr í tí frísku luftini hvønn morgun, áðrenn
hon fór út at spæla.
Hesir morguntúrar hjá Lisu gingu altíð fram við røktarheiminum.
Men Lisa hevði lagt til merkis, at hvørja ferð hon kom fram við vind
eyganum hjá Gomlu Marini, sum Lisa kendi frá grannalagnum, so stóð
vindeyga hennara altíð opið.
Lisa hugsaði tí nógv um hetta. Ein sunnumorgun Lisa kom aftur
av sínum morguntúri, spurdi hon mammuna og segði: „Mamma, hví
hevur Gamla Marin so ofta vindeygað opið á røktarheiminum?“
„Tað man vera tí, at hon eins og tú fær gott av tí frísku morgunluftini.
Men tað er vist bara um várið og summarið, tí um veturin tykist mær
tað vera ov kalt fyri Gomlu Marina at sita við opnum vindeyga,“ segði
mamman. „Nei mamma, tað passar ikki, tí í morgun var so bítandi
kalt, at sjálvt tjøldrini hoyrdist siga – klipp, klipp! Av berum kulda, so
hevði Gamla Marin vindeygað opið kortini,“ segði Lisa. „Men so veit
mamma ikki rættliga at siga tær; men Lisa góða, tú kundi sjálv farið
at vitja Gomlu Marina, tí tú kennir hana væl, og Gamla Marin hevði
eisini verið glað, um tú komst at vitja hana, tá hevði verið hóskandi at
spurt hana, hví hon so ofta hevði vindeygað opið,“ segði mamman.
Lisa gjørdi tí eisini av, at hon vildi vijta Gomlu Marina, tá fekk hon
eisini greiðu á, hví Gamla Marin so ofta sat fyri opnum vindeyga.
Nakað seinni út á várið ein vakran seinnapart stóð Lisa í durunum á
røktarheiminum, tí nú skuldi hon vitja Gomlu Marina. Við sær hevði
hon nakrar sóljur, sum hon sjálv hevði hentað í mýrini. Tá ið Lisa rætti
Gomlu Marini sóljurnar, gjørdist Gamla Marin so glað og rørd, at hon
feldi tár av berari gleði og segði: „Góða … fitta Lisa hjá ommudidd…“
Meðan Lisa og Gamla Marin sótu har á røktarheiminum, fekk
Lisa svar á nógvar spurningar, sum hon gekk við til dagligt, og sum
mamman ongantíð kundi geva henni eitt nøktandi svar til. Men hví
Gamla Marin so ofta hevði vindeygað opið, hevði Lisa ikki fingið
spurt hana enn um. Sum tær sótu, tekur Gamla Marin stavin og loysir
krampan á vindeyganum, sum nú fór upp og segði: „Latum okkum
nú verða stillar eina løtu.“ Tó hoyrdist ljóðið av kirkjuklokkuni langt
burturi.
Gamla Marin helt síðan eina takkarbøn, so krøkti hon vindeygað
aftur við stavinum … Tá lat í Lisu, sum ikki kundi halda sær longur.
„Ja, nú veit eg, hví tygum so ofta hava vindeygað opið!“ „Ja, rætt hevur
tú, mítt góða barn, men fyrstu ferð, eg hoyrdi kirkjuklokkuna, var vist,
tá ið eg sjálv var doypt, og síðani eisini, tá ið eg var so fræg, at eg kundi
koma við í kirkju og til eg varð konfirmerað. Men síðan fór eg burtur
at tæna, og eg gloymdi bæði kirkjugongd og kirkjuklokkuna. Men tá
ið eg nú eri vorðin eldri og eri komin aftur til heimbygdina, byrjaði eg
aftur at ganga í kirkju. Síðan eg kom her at búgva, og míni bein ikki
kunnu bera meg longur, gleðist eg um at hoyra kirkjuklokkuna, tí ljóðið
av kirkjuklokkuni ber boð um, at nú kallar Gud á sítt fólk.“ Lisa var