50
&
&
V
?
# #
# #
# #
# #
S
A
T
B
44
˙
.œ
jœ
goy -
ma.
Mítt
˙
.œ
jœ
goy -
ma.
Mítt
˙
.œ
jœ
goy -
ma.
Mítt
˙
.œ
jœ
goy -
ma.
Mítt
E
m 7
A
11
œ œ œ œ
jœ œ
jœœ
un - dur - ful - la
lít - la
land.
œ œ œ œ
jœ œ
jœ
un - dur - ful - la
lít - la
land.
œ œ œ œ J œb
œ
jœ
un - dur - ful - la
lít - la
land.
œ œ œ œ
jœ œ
jœ œ
un - dur - ful - la
lít - la
land.
rit.....
ww
w
w
w w
1.Mítt undurfulla lítla land,
sum harðbært er, so milt og blítt.
Gakk tú fremst, har tú kanst.
Okkar´ virðileiki, ert tú
í friðarligum stríð for lív,
um líkarætt, er vár trú.
2.Mítt undirfulla lítla land,
sum harðbært er, so milt og blítt;
at lata gluggan upp
er ein føgur myndatala,
at síggja mangt, sum fjøllbroytt er,
ið raknar við úr dvala.
3.Mítt undurfulla lítla land,
sum harðbært er , so milt og blítt.
Bert tann, sum margfalt sær ,
sær mangt nýtt, sum er ein loyna,
sum fólkastýrið oysir av,
við hjartarót man goyma.
4.Mítt undurfulla lítla land,
sum harbært er, so milt og blítt.
Lat orðið verða frítt.
Tað er bót til fólkaræði,
lat allar røddir møtast tá
í spekt í sama vaði.
5.Mítt undurfulla lítla land,
sum stórbært er, so milt og blítt.
Gakk fram í tign og trú,
lat alt smáligt okkum gloyma.
Tín styrki er so stórbær,
sjálvt eitt lítlið land kann goyma.
Sangurin kann syngjast uttan fylgispæl, og tað lítla millumspælið í klaverinum verður tá sjálvandi ikki.
Solisturin má so sjálvur finna byrjanartónan c í upptaktini til solo-ørindið.
1. Mítt undurfulla lítla land,
so veðurbart, so milt og blítt.
Gakk fremst tú, har tú kanst.
Okkar´ virðileiki ert tú
í friðarligum stríð for lív,
um líkarætt, er vár trú.
2. Mítt undurfulla lítla land,
so veðurbart, so milt og blí t;
at lata gluggan upp
er ein føgur myndatala,
at síggja mangt, sum fjøllbroytt er,
ið raknar við úr dvala.
3. Mítt undurfulla lítla land,
so veðurbart, so milt og blítt.
Be tann, su margfalt sær,
sær mangt nýtt, sum er ein loyna,
su fólkastýrið oysir av,
við hjartarót man goyma.
4. Mítt undurfulla lítla land,
so veðurbart, so milt og blítt.
Lat orðið vera frítt.
Tað er bót til fólkaræði,
lat allar røddir møtast tá
í spekt í sama vaði.
5.
ítt undurf lla lítla land,
so veðu bart, so milt og blítt.
Gakk fram í tign og trú,
lat alt smáligt okkum gloyma.
Tín styrki er so stórbær,
sjálvt eitt lítlið land kann goyma.
