Í eldri tíðum klandraðust norðragøtumenn og fuglfirðingar um hagamarkið. Norðragøtu-menn søgdu seg at eiga til innaru Helluá, meðan fuglfirðingar hildu fast við, at tað var tann ytra, sum teir kalla fyri Marknaáin. Við bakkan skal vera o. u. 30 favnar millum báðar áirnar, men breiddin er nógv størri ovari.

Meðan teir stríddust um markið, kom einaferð eitt stórt runt rekatræ upp á land um markleiðina. Stríðið gjørdist nú tvífalt stórt, tí báðir partar vildu eiga træið. Løgrætturin kom upp í trætumálið, og hann dømdi, at ytra Helluá skuldi vera mark. Rekatræið skuldi klyvjast, so hvør bygdin kundi fáa sína helvt av tí.

Andreas Weihe: “Tjóðminni”, 1938