Skip to main content

Tann ljóta konan

S. og T. fóru til neyta. Komnar fram í Todneshagan, sóu tær eina konu, ið var í ljósamorreyðum klæðum við hvítum bandi um lívið, ið leiddi eina ljósareyða kúgv.

T. læði at og rak spott við S. yvir hesa fremmandu konu og segði: “Hvat er hattar fyri eitt býtt fyl, ið har gongur?”

Margháttliga var konan klødd og meira enn tað: hon var ógvuliga ljót at síggja til.

Tá ið tær báðar, S. og T., komu í neytini, var tann margháttliga konan har. - Hon kom at standa eitt sindur til viks fyri T. og nevaði ímóti henni.

Hon setti seg so undir hvørja kúgv, og tóktist at mjólka. T. tordi einki at gera nú. Hon var vorðin reiðuliga bangin. Og tí mátti S. mjólka øllum kúnum.

Hvørja ferð S. kom til eina kúgv, har tann fremmanda konan sat, rýmdi tann fremmanda undan. Men hóast hon hevði tókst at mjólka so hugaliga, vórðu kýrnar hvørki niðursaldar ella mjólkaðar.

Tá ið liðugt var at mjólka, fóru S. og T. úr neytunum. Samtíðis fór fremmanda konan, sum tær nú hildu vera eina huldukonu, eisini til gongu, longur fram á vegin.

literature review help premium assignment insurance payment financial dissertation topics resume and cv writing services in dubaiHenda søgnin skal vera sonn. Og S. livir enn.

Andreas Weihe: “Søga og søgn”, 1933