Maðurin, ið kobbakonuna hevði, skuldi eita Demmus. Hann hevði hoyrt, at kobbarnir skuldu koma upp á Borgarfløtu trettandunátt at dansa.

Hugsaði hann við sær, at so skuldi hann fara norður trettandunátt at vita, um hann kundi fáa eina vakra gentu burtur úr flokkinum.

Hann er norð komin og fjalir seg við ein stóran stein undir Borgarhamri, so hann sá oman á Borgarfløtu.

Ja, nú aftnaður er dagur, koma kobbarnir tysjandi og rista bjálvarnar av sær og fara at dansa.

Hann sær, hvar ein frálíka vøkur leggur bjálva sín, og fer hann eftir honum, og ber hann so ljódliga niðan til steinin, har hann fjaldi seg.

Tey dansaðu og leikaðu og hildu sær at gaman.

Tá ið so sól fór at renna, fór hvør eftir sínum bjálva. Tá ið hon kom eftir sínum hami, nú er hann burtur, og hon verður eftirstandandi. Tá fór hann til hennara og bað hana einki leggja í tað, at bjálvin var burtur, hann hevði fjalt hann. Hon bønar og biður hann lata seg fáa bjálvan aftur. So varð tosað og ikki teirra millum, at hann fekk hana at fylgja sær at húsum. Tey livdu saman í góðari semju og fingu børn.

So nú ein dagin hendir hetta: Demmus var stadđur úti á havi, teir sótu í tøttum fiski. Sum hann bregður við ein fisk, ber bóndin við beltið, har lyklarnir vóru vanir at hanga; varð hann varur við, at lyklarnir vóru burtur, og sigur fyri monnum sínum: “Hetta var ólukkudagur fyri meg.” Svarar ein á bátinum: “Hvat er nú at, beiggi?” “Konuleysur eri eg í dag, dragið inn allir samlir og leggið árar í og rógvið tað tit eru mentir við mær.” Hetta gera teir, og rógvið varð av ovurhuga, men ov seinir vóru teir. Tá ið teir komu inn á víkina, stendur kobbi fyri teimum á syðra boðaarmi.

Teir leggja so at landi, og hetta var alt í skundi; hann fer frá bátinum ta snarasta, hann kann. Tá ið hann kemur at húsum, er eingin inni uttan børnini, øskukalt á grúgvuni, og tey hvessir í húsinum vóru, knívar og annað, hevði hon beint aftur í kistuna, har bjálvin var goymdur í, hevði læst hana aftur og var farin av húsinum. Hetta hevði hon gjørt, fyri at einki ilt skuldi verða teimum, børnunum, fyri.

Søgnin var, hetta skuldi vera kona hansara, ið stóð á boðaarminum; har hevur hon staðið til denna dag.

Hetta skuldi síggjast á slektini (Hamarsfólkið), at summi vóru heilari millum fingrarnar enn vanligt fólk, høvdu mest sum hálva fit.

Har í húsinum á Hamri var ein stór kista gjørd við trænøglum. Søgnin varð søgd ommuni, tá ið hon kom á Hamar, av vermóður hennara Maluni, at hetta var kistan, ið bjálvin varð goymdur í. Søgumaðurin leggur afturat, at hann minnist væl kistuna, men hon er ikki til nú.

Faðir mín, Melkir, tók hana at gera ein vognkassa av undir fyrra kríggj, av tí at tá treyt viður. Eg minnist eisini, at omman var í øðini um, at pápin beindi fyri kistuni, og segði, hvat hon hevði verið nýtt til.

Hann sigur eisini, at kobbin, men helst ikki tann sami, stóð á boðaarminum, til hann fyri fáum árum varð skotin.

Heimildarfólk: William Tindskarð, Skálavík. Úr bókini hjá Jóannesi Dalsgaard: “Søgur og søgubrot”, 1978.

Viðmerking:

Hetta er skrivað upp orðarætt, sum William segði 8.1.1969. Anna á Hamri, omma ’Williams, var dóttir Melkir í Kirkjugerði, og gift við Demmusi Nicodemussen, tey áttu Melkir á Hamri, ið átti William. (J.D.)