Ein Sørvingur, sum æt Rasmus, átti tvær merkur í norðtriðinginum. Hann kom ikki út av tí við bygdarmenn sínar, sum áttu jørð á sama plássi. Fyri at sleppa frá honum sum felagsmann, lótu hinir hann tí fáa Tindhólm til tvær merkur. Soleiðis kom tað seg, at hann bleiv tvær merkur.

Rasmus búsetti seg á hólminum. Har fekk hann so at siga alt, hvat hjartað kundi ynskja. Meðalgott ár fekk hann 60 seyðir, meira av fugli, enn brúk var fyri, torv treyt ikki, hoyggj var almikið til neytini, hagin er lodnari enn so, og á seiðabergi var nokk av fiski at veiða.

Enn sæst, hvar Rasmus hevur búð; grundin kallast Húsatoft. Har er gjørt eitt kráarlag. Men nú er bakkin mataður so langt niðan ímóti, at henda toft kann blíva burtur, áðrenn langt er umliðið. Eitt pláss er vestan fyri toftina, sum kallast fyri Bátavík, har hann hevði bátin.

Ikki gekk honum altíð væl. Ein ørn tók eitt tvey ára gamalt barn hjá honum, meðan tað gekk í túninum uttan fyri dyrnar. Ørnin fleyg upp á tann hægsta tindin, ið er á oynni. Hesin tindur ber navnið Ørnatindur. Mamman sá ørnina fara við barninum og fór alt fyri eitt sjálv niðan á tindin, men tá var longu ov seint. Nú kann ivaleyst ikki komast upp á tindin. Tað má vera niðurskrutt síðani tá. - Tá ið hesin sorgarleikur barst til, varð rýmt úr Tindhólmi.

Bøurin í Sørvági, sum hoyrir til Tindhólm, nevnist enn „Rasmusarmerkur".

Andreas Weihe: “Tjóðminni”, 1938