Sella ríma
CCF 86 Ca
TSB E 11
1 Eyland havi eg konginum tænt,
fyri Upplondum at ráða,
hann eigur meiri gull og fæ,
enn Ermundur eigur í sal.
Latum dans dynja, dreingir,
nú er tað stásiligt um stíga ring!
Stár í væl um frúvur.
2 Hann eigur sær ein ungan son,
Selli nevndur á navni,
hann er bæði fimur og fúsur,
stýrir hvørji snekkju í stavni.
3 Hálvdan siglir av Danaveldi
á teirri longu leið,
eingin siglir av Suðurlondum
við slíkari skeið.
4 Hálvdan siglir av Danaríki
við monnum hundrað fimm,
bylgjan brýtur av útnyrðingi
á báðum borðum inn.
5 Hálvdan siglir av Danaríki
við manna hundrað tólv,
stýrir hesum strandaskipi,
*gylt er upp* frá sjó.
6 Eyland so til orða tekur,
hann var maður fróður:
“Hálvdan siglir á hesum skipi,
er Danakongur góður.”
7 Løgdu sínum skipum saman
tætt við Oyrarsund,
har kom Selli sunnan at,
hann bar á seggja fund.
8 Selli so til orða tekur,
hann var maður fróður:
“Hvør man stýra hesum skipi,
*gylt er upp* frá sjó.”
9 Eyland so til orða tekur,
hann var maður fróður:
“Hálvdan stýrir hesum skipi,
Danakongur góður.”
10 “Hoyr tað, frægur Hálvdan kongur,
sel mær góðan grip,
tað sámir ongum gomlum manni
gulli búgvið skip.”
11 “Betri er at bíða
enn brádliga at ríða,
eg selji ongum mína skeið,
meðan eg eri á lívi.”
12 “Vita tær allar høviskar moyar,
í lundini drekka vín,
eg skal stýra hesum skipi
ella láta lív.”
13 Løgdu sínum bardøgum saman,
rætt sum ravnar *rúka,
har var eingin onnur fold
enn troða á mannabúkar.
14 Selli tokar í fylking fram
við *guds og gjendi* garðar,
so sló hann til Hálvdan kong,
deyðan niður til jarðar.
15 Selli við sínum brandi upp
brá sín skjøld á loft:
“Nú skalt tú, Hákun, síggja tað blóð,
sum teg man ryggja ofta.”
16 Hákun tokar í fylking fram
við *gods og gjenda* garðar,
so sló hann til Eylands kong,
deyðan niður til jarðar.
17 Hákun við sínum brandi upp
brá sítt svørð á loft:
“Nú skalt tú, Selli, síggja tað blóð,
sum teg man ryggja ofta.”
18 “Eg síggi so mangan høviskan riddar
standa her á fall,
eg haldi tað ei vera dreingja roysni
at vega ein gamlan kall.”
19 Jallurin eigur tógva synir,
báðar kann eg væl nevna,
snara munnu teir tveir brøður
aftur sín faðir hevna.
20 Hákun er tann eldri nevndur,
fer hann um við gamni,
hann er bæði fimur og snarur,
sparir os fyri ravnar.
21 Selli tokar í fylking fram
við *gøs og gjemda* garðar,
so sló hann til Hákun unga,
deyðan niður til jarðar.
22 Selli við sínum brandi upp
brá sítt skjøld á loft:
“Nú skalt tú, Høgni, síggja tað blóð,
ið teg man ryggja ofta.”
23 Høgni var tann yngri sagdur,
eingin veit hans megi,
hann ber gull á báðum hondum,
tá verður hann fegin.
24 Høgni er tann yngri sagdur,
gjørdur av góðum treysti,
mjáur um miðju og herðabreiður,
so er hann Høgni reysti.
25 “Vit skulum osum upp á land,
tað kann mær væl líka,
eg tori ei á mínum sinni
hoyra bragd av slíkum.”
26 Fóru teir tá upp á land,
kundu tað væl líka:
“Tó skal eg á hesum sinni
royna brøgdum slíkum.”
27 Fóru teir har upp á land,
raskar kempur tvær,
tað sá eingin livandi,
at nakar lívdi sær.
28 Bardust fullar tríggjar dagar,
hvørgin sigur fekk,
inntil tann hin fjórða,
tá sól til viðar gekk.
29 Inntil dagin fjórða,
tá sól til viðar rann,
tá fell reysti Selli,
tann hin raska mann.
30 Selli so til orða tekur:
“Tó man eg tað valda,
tóast vit hava roysni roynt,
latið nú hvønngan gjalda!”
31 Svóru teir seg í fostbrøðralag,
løgdu so tað í minni,
tað skuldi ikki annar úti vera,
tá annar var inni.
Latum dans dynja, dreingir,
nú er tað stásiligt um stiga ring!
Stár í væl um frúvur.
CCF 86 Ca
TSB E 11
Handrit: Kvæðasavn hjá Napoleoni Nolsøe. FLB F IV vol. II, nr. 90, s. 22.
Útgávur:
1. Føroya kvæði (Christian Matras greiddi til útgávu, 1945) Band III, Teil 2, s. 321.
2. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2001) 18. bind, s. 140
Heimild: Úr Streymoy: Napoleon Nolsøe (1809-1877), Tórshavn, 1851