CCF 127 B

TSB A 44

1 Tað býr ein jomfrú pá várt land,

hon er seg so biðlavánd.

2 Hon vil ikki hava tann mann,

uttan hann hevur veingir og flúgva kann.

3 “Mín kæra móðir, legg mær ráð,

hvøssu eg skal ta jomfrú fá?”

4 “Gakk tú teg til smiðju,

tú lat tær veingir smíða!

5 Tú lat tær veingir av hvítasilv[ur] beslá,

forgylla letur tú báðar tá!

6 Tá ið tú hevur smíðað teir av,

flúgv tá yvir tað salta hav!”

7 Hann gekk seg til smiðin,

hann læt sær veingir smíða.

8 Hann læt sær veingir av hvítasilv[ur] beslá,

forgylla læt hann báðar tá.

9 Tá hann hevði smíðað teir av,

tá fleyg hann yvir tað salta hav.

10 Hann fleyg seg so høgt í træ,

hann sá ikki nátt fyri ljósan dag.

11 Hann fleyg seg so høgt í ský,

hann kom niður for jomfrúins bý.

12 Hann fleyg seg so høgt í loft,

hann kom niður for jomfrúins port.

13 Jomfrúin hugsar við sjálvum sær:

“Tílíkan vildi eg kjósið mær.”

14 Meira hon sær ynskti,

tað meira fuglurin flyktist.

15 Hann settist á hennara ljósa fang,

hann spældi við hennara reyðargullband.

16 Hann tók í hennara ljósu hond,

hann leiddi hana so í loftið fram.

17 Tey lógu har ta longu nátt,

svóvu lítið, men snakkaðu kátt.

18 Tey lógu har ta longu nátt,

snakkaðu mang[t], men svóvu fátt.

CCF 127 B

TSB A 44

Handrit: Savn Hammershaimbs (AM. Access. 4).

Útgávur:

1. Føroya kvæði, (N. Djurhuus  greiddi til útgávu 1972), Band VI, s. 75.

2. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2003) 30. bind, s. 180.

Heimild: Úr Sandoy:  Kristiane Rasmusdatter (1849-1934), Skálavík. Kristian Joensen (1843-1924) av Sandi skrivaði,  1873.