CCF 136 F

TSB A 38

1 Komu tveir biðlar í ein garð,

- biður tygur renna –

bóðu moy, enn yngri var.

- Rúnarmenn, gerið tær at jomfrú góð,

biður tygur renna,

tólv ærligar, teir rúnarmenn.

2 Tá yngru teir tá bóðu,

tá eldru teir forsvóru.

3 Tann yngra hon er seg so fríð,

rætt sum sólin skín í líð.

4 Tann eldra hon er seg so ljót,

rætt sum ormar skríða í grót.

* * *

Hon rættir upp sína ljósu hond:

“Sæla systir, hjálp á land!”

* * *

 “Meðan tær *líkar tað illa,

skulum vit aldri stilla.”

Teir slógu sína harpu av magni,

brúðurin sprakk av harmi.

* * *

Teir slógu sína harpu av móði,

- biður tygur renna –

brúðurin fleyt í blóði.

- Rúnarmenn, gerið tær at jomfrú góð,

biður tygur renna,

tólv ærligar, teir rúnarmenn.

CCF 136 F

TSB A 38

Handrit: Savn Hammershaimbs (AM. Access. 4). V.U. Hammershaimb skrivaði upp í 1861.

Útgávur:

1. Føroya kvæði, (N. Djurhuus  greiddi til útgávu 1972), Band VI, s. 108.

2. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2003) 30. bind, s. 172.

Heimild: Helst úr Streymoy. V.U. Hammershaimb (1819-1909), prestur í Kvívík, 1861.