Aligast
C.
CCF 106-I C
TSB D 387
1 Karlamagnus droymdi,
tað homum illa sømdi.
2 Karlamagnus droymdi svá,
at hann skuldi at stjala gá.
3 “Hvat skal slíkt í dreymar bera,
at eg skal ein tjóvur vera?
4 Heintið mær tjóvin Alikast,
eg veit tann tjóvin allarbest!”
5 Inn kemur Alikast fram fyri borð:
“Náðugi harri hevur sent mær orð.”
6 Tú skalt mær tann saðil stjala,
Gjótrúgv førdi frá sínum faðir.”
7 “Skal eg hann stjala, og skal eg hann fjala,
sjálvur skalt tú við mær fara.”
8 Karlamagnus reið so harða,
allir skulvu garðar.
9 Alikast reið so tvistur,
ikki rørdist kvistur.
10 Karlamagnus múrin breyt,
Alikast ígjøgnum kreyp.
11 Alikast steig í loftisriv,
allar skóru bjøllur við.
12 Svaraði vív í seingini lá:
“Hví ringla várar bjøllur svá?”
13 “Hetta eri eg Hemingur hestasvein,
at skoða tygara saðil rein.”
14 “Tú skoðar tað væl, tú gert tað svá
í morgin skulu vit ríða á.
15 Vit vilja ríða til tinga,
Karlamagnus at binda.”
16 Svaraði vív, í seingini lá:
“Krist gávi, mín bróðir lýddi á.”
17 Ikki fekk Jøttrik tíð at sjá,
at Karlamagnus undir hans songum lá.
18 Hann sló hana høgg undir kinn,
blóð dreiv niður á skarlaksskinn.
19 Hann sló hana við fingurgull,
Karlamagnusar handskar full.
CCF 106-I C
TSB D 387
Handrit: Savn Hammershaimbs. AM, Access. 4c I [9].
Útgávur:
1. Føroya kvæði (N. Djurhuus greiddi til útgávu, 1968) Band V, s. 3
2. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2002) 24. bind, s. 15.
Heimild: Úr Suðuroy: Daniel Joensen, Dánjal við Gjógvará (1789-1855), Vági, 1848