C.

CCF 106-I C

TSB D 387

1 Karlamagnus droymdi,

tað homum illa sømdi.

2 Karlamagnus droymdi svá,

at hann skuldi at stjala gá.

3 “Hvat skal slíkt í dreymar bera,

at eg skal ein tjóvur vera?

4 Heintið mær tjóvin Alikast,

eg veit tann tjóvin allarbest!”

5 Inn kemur Alikast fram fyri borð:

“Náðugi harri hevur sent mær orð.”

6 Tú skalt mær tann saðil stjala,

Gjótrúgv førdi frá sínum faðir.”

7 “Skal eg hann stjala, og skal eg hann fjala,

sjálvur skalt tú við mær fara.”

8 Karlamagnus reið so harða,

allir skulvu garðar.

9 Alikast reið so tvistur,

ikki rørdist kvistur.

10 Karlamagnus múrin breyt,

Alikast ígjøgnum kreyp.

11 Alikast steig í loftisriv,

allar skóru bjøllur við.

12 Svaraði vív í seingini lá:

“Hví ringla várar bjøllur svá?”

13 “Hetta eri eg Hemingur hestasvein,

at skoða tygara saðil rein.”

14 “Tú skoðar tað væl, tú gert tað svá

í morgin skulu vit ríða á.

15 Vit vilja ríða til tinga,

Karlamagnus at binda.”

16 Svaraði vív, í seingini lá:

“Krist gávi, mín bróðir lýddi á.”

17 Ikki fekk Jøttrik tíð at sjá,

at Karlamagnus undir hans songum lá.

18 Hann sló hana høgg undir kinn,

blóð dreiv niður á skarlaksskinn.

19 Hann sló hana við fingurgull,

Karlamagnusar handskar full.

CCF 106-I C

TSB D 387

Handrit: Savn Hammershaimbs. AM, Access. 4c I [9].

Útgávur: 

1. Føroya kvæði (N. Djurhuus greiddi til útgávu, 1968) Band V, s. 3

2. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2002) 24. bind, s. 15.

Heimild: Úr Suðuroy: Daniel Joensen, Dánjal við Gjógvará  (1789-1855), Vági, 1848