Vørukurv

CCF 128 B

TSB D 424

1 Árla var um morgunin,

sól tók fagurt at skína,

Marita snúðist av hallini út

við fylgismoyggjar sínar.

Uppi í lund valla

gulføtt ørn,

 hvør sum elskar gamla kelling,

hann fær *eingi børn*,

uppi í lund valla.

2 Árla var um morgunin,

roðar fyri sól,

Marita snúðist av hallini út

við fylgismoyggjar tólv.

3 Marita snúðist av hallini út

við fylgismoyggjar sínar,

møtti henni Flóvin Bænadiktsson

undir so grøna líða.

4 Tað var Flóvin Bænadiktsson,

hann tók hana í sín favn:

“Gud fyriláti tær, søta mín,

tú lovaðist annan mann.”

5 “Faðir og móðir meg burt góvu,

so mínir frændur fleiri,

tá kom sorgin í mítt bróst

og ikki gleðin meiri.

6 Faðir og móðir meg burt góvu,

so mínir frændur flestu,

tá kom sorgin í mítt bróst

og ikki mín gleðin besta.”

7 “Hoyr tú, frúgvin Marita,

lætta av angist og trega,

eg skal sláa Hermann í hel

og draga so [av] landi med teg.

8 Hoyr tú, frúgvin Marita,

er tað við tín vilja,

eg skal sláa Hermann í hel

og teg frá honum skilja.”

9 “Hoyr tað, Flóvin Bænadiktsson,

tað er ikki við mín vilja,

tann sami Gud, os saman kom,

hann kann os best at skilja.”

10 Marita snúðist haðan burt

í tí sama orði,

hon kom ikki fyrr til hallar heim,

enn Hermann sat yvir borði.

11 “Hoyr tú, frúgvin Marita,

hví hava tíni eygun so runnið,

tú hevur verið við kirkju í dag,

og Flóvan hevur tú funnið.”

12 “Eg var meg við kirkju í dag,

men Flóvan ikki fann,

har misti eg mínar gullringar burt

og so mítt reyðargullband.

13 Hoyr tað, harra Hermann,

hvat eg beri fyri brósti,

vigin er mín sæli faðir,

forðum drongur treystur.”

14 “Hoyr tú, frúgvin Marita,

lætta av angist og trega,

eg skal ríða á markir út

hans banamann at vega.”

15 Tann fyrsta píl, í skógnum varð skotin,

hon var gjørd av stál,

hon fleyg fyri harra Hermans bróst,

hon standsaði hans mál.

16 Tann onnur píl, í skógnum varð skotin,

hon varð skotin av treysti,

hon fleyg fyri harra Hermans bróst,

hann fell av sínum hesti.

17 Svaraði harra Hermann,

hann fell av hesti sínum:

“Gud hann kvøði um heilsuna,

og heilsa Maritu míni!

18 Gud hann kvøði um heilsuna

og heilsi Maritu míni,

bæði væl og høviskliga

behaldi hon ævi sína!”

19 Gevið ljóð og lýðið á,

eg kvøði, sum eg kann,

syrgilig bóru tey boðini

fyri Maritu fram.

20 Frætti tað Flóvin Bænadiktsson,

hann sat í búnum talvi,

deyður er harrin Hermann,

so reystur drongur av alvi.

21 Tað var Flóvin Bænadiktsson,

hann sópaði talvið saman,

biður gott fyri riddarans sál,

helsti var hann gamal.

22 “Saðlum várar hestarnar

og ríðið undir oy,

nú skal festa einkjuna,

eg fekk hana ikki moy!

23 Saðlum várar hestarnar,

ríðið gjøgnum lund,

nú skal festa einkjuna,

tað hitt væna sprund!”

24 Flóvin býður Maritu

í song við sær at liggja,

takk havi frúgvin Marita,

hon vildi ei tað boð tiggja.

25 Hon gav seg í nunnukloystur

við so góða trú,

onga tíð á ævini

livir hon sum nú.

Uppi í lund valla

gulføtt ørn,

hvør sum elskar gamla kelling,

hann fær *eingi børn*,

uppi í lund valla.

CCF 128 B

TSB D 424

Handrit: Savn Hammershaimbs (AM. Access. 4). Uppskrift eftir Jóannes í Króki “Sandoyarbók” nr. 37, (Dansk  Folkemindesamling  68).

Útgávur:

1. V.U. Hammershaimb: Færøsk Anthologi I, s. 245.

2. Føroya kvæði, (N. Djurhuus  greiddi til útgávu 1972), Band VI, s. 77.

3. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2004) 34. bind, s. 15.

4. Jóannes í Króki: Sandoyarbók II, s. 51. Samskipað útgávuna hevur Rikard Long, 1982.

Heimild: Úr Sandoy:  Símun Danielsen (1793-1874), Sandi, 1822.