CCF 83 Ba

TSB E 80

Fyrsti táttur

1 Vilja tit nú lýða á,

meðan eg flyti fram,

kongur ráddi for Girtlandi,

hann eitur Valdimann.

Inni ræður dansin,

fingið sín rætt,

komin er tann leikalund,

sum tar vær høvum frætt.

2 Gevið ljóð og lýðið á,

eg bróti av bragdartátti,

Valdimann kongur av Girtlandi

tvey onkarbørn hann átti.

3 Vuksu upp í ríkinum

kongabørnini tvey,

áðrenn tey gótu á gólvi ganga,

drógu skarlak reyð.

4 Vuksu upp í ríkinum

kongabørnini bæði,

áðrenn tey gótu á gólvi ganga,

drógu skarlaksklæði.

5 Ringur eitur kongins son,

alin upp við gavni,

Kristin eitur systir hans,

hon bar so fagurt navnið.

6 Ringur eitur kongins son,

alin upp við góðum,

so er hann frálíkur øðrum monnum

sum hjørtur frá øðrum djórum.

7 Ringur eitur kongins son,

bæði vænur [og] tvistur,

so er hann frálíkur øðrum monnum

sum fuglur á villum kvisti.

8 Ringur er á leikvølli

burt blant aðrar dreingir,

hvønn tann tíð teir vreiðir vóru,

stóð teim stríð á meingi.

9 Ringur er á leikvølli

burt blant aðrar sveinar,

hvønn tann tíð, teir vreiðir vóru,

stóð teim stríð á meini.

10 Niður settust sveinarnir,

vreiðir ið teir vóru:

“Líkari var tær konu at biðja

enn berja os so stórum.”

11 Niður settust sveinarnir,

vreiðir vóru báðir:

“Líkari var tær konu at biðja

enn berja os so sára.”

12 Ringur er á leikvølli,

talar við sínar sveinar:

“Hvar vita tit mín javnlíka?

Tað havi eg hugsað leingi.”

13 Sveinar svara sínum harra:

“Hví spyrjið tær so?

Best manst tú vita við sjálvum tær,

hvar tín stár hugur á.

14 Best manst [tú] vita við sjálvum tær,

hvar tín stár hugur á,

hoyrt havi eg gitið, Sjólands kongur

væna dóttur ár.

15 Sjólands kongur dóttur eigur,

hava hana menn við orði,

henni er stólur av gulli gjørdur

framman av kongins borði.

16 Sjólands kongur dóttur eigur

væna og so vísa,

kanst tú hana til ektar fá,

hon kann títt [lív] væl prísa.”

17 “Er hon so von og tekkilig,

sum tú sigur frá,

hagar skal eg streingja míni

bønarorðini á.

18 Hagar skal eg streingja míni

bønarorðini á,

biðja dóttur Sjólands kong,

tað stendst hvat av ið má!”

19 Hann kastaði svørð og herklæði,

hann lysti ei longur at leika,

so gekk hann fyri faðir sín

við reyðar kinnar og bleikar.

20 Ringur gongur for faðir sín,

leggur við hann ráð:

“Nú lystir meg til Sjólanda

kongins dóttur at fá.”

21 Ringur gongur for faðir sín,

snakkar um tann trega:

“Nú lystir meg til Sjólanda

kongins dóttur at biðja.”

22 “Fátt er tær í huga komið,

tú hevur tagað leingi,

kongurin hevur av lívi tikið

mangar reystar dreingir.

23 Fátt er tær til huga komið,

tú hevur tagað enn,

kongurin hevur av lívi tikið

so mangar reystar menn.”

24 Tí svaraði Valdimann kongur,

letur so orðum svara:

“Hoyr tað, Ringur, sonur mín,

eftir hyggju skalt tú fara!”

25 Tí svarjaði Valdimann kongur,

sló so upp í gleim:

“Fært tú ikki tað væna vív,

so sigl við ærum heim!”

26 Tí svaraði Valdimann kongur,

tykir í tí tattur:

“Fært tú ikki tað væna vív,

so sigl við ærum aftur!”

27 So letur Ringur kongins son

síni skipini gera,

allar letur hann streingirnar

av reyðargulli vera.

28 Bræddir vóru brandar,

borðini vóru blá,

stavn og stýri av reyðargulli,

har skín sólin á.

29 Bræddir vóru brandar,

skorin var hvør stokk,

stavn og stýri av reyðargulli,

so var segl í topp.

30 Vindur hann upp síni silkisegl,

gull við vovin brand,

strykar ei á bunkan niður

fyrr enn við Sjóland.

31 Higar ið tann snekkjan

kendi fagurt land,

læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand.

32 Læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand,

fyrst steig Ringur, kongins son,

sínum fótum á land.

33 Fyrst steig Ringur, kongins son,

sínum fótum á land,

so hann Pætur hin danski

undir hans høgru hand.

34 Gingu teir frá strondum niðan

ríkir menn og reystir,

lunnar brustu, og jørðin skalv,

teir settu sín knørr í neystið.

35 Mitt í miðjum grasagarði

aksla síni skinn,

og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn.

36 Og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn,

sum Sjólands kongur við borðið sat

við monnum hundrað fimm.

37 Ringur gekk í hallina inn,

í forðum var tann siður,

hevur nú alt í einum orði,

heilsar og hann biður.

38 Ringur stendur á hallargólvi,

ber upp kvøðju sína:

“Sit væl, reystur Sjólands kongur,

gev mær dóttur tína!”

39 Leingi sat hann Sjólands kongur,

hugsaði um tey ráð,

hvøssu hann skuldi Ringi

eitt hániligt andsvar fá.

40 “Tað er ikki tann rennari

sunnan úr Lokanslíð,

ikki kemur til Sjólanda

at biðja sær vív.

41 Tað er ikki tann rennari

sunnan úr Lokanslund,

ikki kemur til Sjólanda

at biðja sær sprund.

42 Tað er ikki tann rennari

og ei tann rennara son,

ikki kemur til Sjólanda

at biðja sær konu.”

43 Svaraði Ringur, kongins son,

sló so upp í gavni:

“Hesin sami rennari

hann tykist vera tín javni.”

44 Svaraði Ringur, kongins son,

á hallargólvi stóð:

“Kongurin, gev mær tína dóttur,

tað hitt væna fljóð!”

45 Upp steig reystur Sjólands kongur,

hevði ei fleiri orð,

sló so tríggjar av Rings monnum,

høvur fell for borð.

46 Ringur stendur á hallargólvi,

hyggur niður for seg:

“Kongurin, gev mær tína  dóttur,

eg biði ikki longur teg!”

47 Upp steig reystur Sjólands kongur,

hevði ei fleiri orð,

sló so seks av Rings monnum,

høvur fell for borð.

48 “Sit væl, reystur Sjólands kongur,

legg tær væl í minni:

sigið mær antin nei ella ja,

eg biði ikki triðja sinni!”

49 Upp steig reystur Sjólands kongur,

hevði ei fleiri orð,

sló so níggju av Rings monnum,

at høvur fell for borð.

50 Upp steig Ringur, kongins son,

hevði ei fleiri orð,

sló so tólv av kongins monnum

høvur fell for borð.

51 Ringur stendur á hallargólvi,

síni faðirs orð hann hugar,

talar nú til Pætur hin danska:

“Hvat monnu dreingir duga?”

52 Tí svaraði  Pætur hin danski,

rodnaði sum eitt blóð:

“Sjáldan kongurin Valdimaður

ørindaleysur fór.”

53 Tí svaraði  Pætur hin danski,

leit fram undan skildri:

“Sjáldan kongurin Valdimaður

ørindaleysur sigldi.”

54 Ringur stendur á hallargólvi,

orna tók hans blóð,

tá tonktu kempur innanhallar:

“Ei gerast leikir góðir.”

55 “Tá eg fór av Girtlandi,

tá búddist eg við frið,

men kongurin, kom av hallini út,

brynja út alt títt lið!”

56 Árla var um morgunin,

roðar fyri sól,

tá hevði reystur Sjólands kongur

brynjað út hundrað tólv.

57 Tá hevði reystur Sjólands kongur

brynjað út hundrað tólv,

Ringur og hann Pætur hin danski

ríða har ímót.

58 Ringur og hann Pætur hin danski

ríða har ímót,

búkar fullu á jørðina niður,

sum teir varpa grót.

59 Ringur rópar á sínar menn,

biður teir manniliga standa:

“Sjálvur skal eg mín bannara føra,

mens eg havi lív og anda.”

60 Ringur tokar í herin fram,

mátturin við honum veks,

sparir hann ei sín gylta lúður,

hann vegur væl fimm og seks.

61 Ringur tokar í herin fram,

letur á randir rúka,

náar ei á jørðina niður,

hann treður á mannabúkar.

62 So ríður Ringur, kongins son,

víðan vegin fram,

klývur hvønn um tvøra,

ið móti honum rann.

63 Klývur hvønn um tvøra,

móti honum rann,

eftir stóð tá Sjólands kongur

við sín triðja mann.

64 Tað er frúgvin Katrin,

søgur ganga frá,

hon stóð seg í glasgluggum,

fullgjølla hon tað sá.

65 Tað er frúgvin Katrin,

snarliga hon sær vendi,

letur nú skriva loynibræv,

Ringi ið hon sendi.

66 Tað er frúgvin Katrin,

gull ber seg á hand,

letur nú skriva loynibræv,

Ringi sendi til handa.

67 Hann var fimur á fótunum,

ið tey brøvini bar

haðan í valin fram,

sum Ringur fyri var.

68 Tað var Ringur, kongins son,

tá hann brævið sá,

allur hansara fagri litur

burtur úr kinnum brá.

69 Upp leyp Pætur hin danski,

kongin vildi vega,

Ringur svørð yvir herðum treiv:

“Tú eyka ikki frúnni trega!”

70 Tí svaraði  Sjólands kongur:

“Nú er av tað versta,

nú er einki annað at gera

uttan mína dóttur at festa.”

71 Tað er Ringur, kongins son,

svarar so frá sær:

“Nú festi eg frúnna Katrina,

eg takki so lítið tær.”

72 Tað var Ringur, kongins son,

tók sær frúvu at festa,

snarliga læt til brúdleyps ætla,

læt ei longur *fresta.

73 Drukkið varð teirra brúdleypið

snart og ikki leingi,

reið so mangur hovmann til

sum fjøður á fuglaveingi.

74 Drukkið varð teirra brúdleypið,

kátt var teirra lív,

gingu bæði í eina song

Ringur og hans vív.

75 Gingu bæði í eina song

Ringur og hans vív,

síðan fór hvør, sum boðin var,

haðan heim til sín.

Annar táttur

76 Nú skal falla niður um stund,

vilja tit dømin trúgva,

um Sjúrð keisar á Sakslandi

hagar man frøðið snúgva.

77 Nú skal falla niður um stund,

vilja tit dømin enda,

um Sjúrð keisar á Sakslandi

hagar man frøðið venda.

78 Sjúrður situr í hásæti,

talar við sínar dreingir:

“Hvar vita tit mín javnlíka?

Tað havi eg hugsað leingi.”

79 Sveinar svara sínum harra:

“Hví spyrjið tær so?

Best manst tú vita við sjálvum tær,

hvar tín stár hugur á.

80 Best manst tú vita við sjálvum tær,

hvar tín stár hugur á,

hoyrt havi eg gitið Valdimann kong,

so væna dóttur ár.

81  Valdimann kongur dóttur eigur,

føgur er hon sum sól,

so er at lita á jomfrúkinn

sum droyrin drýpur á snjó.

82  Valdimann kongur dóttur eigur,

hana hava menn við orði,

henni er stólur av gulli gjørdur

framman for kongins borði.

83 Valdimann kongur [dóttur] eigur,

væna og so mæta,

annar er hon arvingin

til góðs og landa at gæta.

84 Valdimann kongur dóttur eigur,

væna og so vísa,

kanst tú hana til drotning fá,

hon kann títt lív væl prísa.

85 Hon ber ikki bleika brá

undir sínum gula hári,

heldur enn tann fagrasta summarsól,

ið fagurt skín um várið.”

86 “Er hon so von og tekkilig,

sum tú sigur frá,

hagar skal eg streingja míni

bønarorðini á.

87 Hagar skal eg streingja míni

bønarorðini á,

biðja dóttur Valdimann kong,

tað stendst hvat av ið má!”

88 Sjúrður letur snekkju smíða,

dreingir munnu gita,

av gulli vóru mastrarnar,

av silvuri vóru bitar.

89 Sjúrður letur snekkju smíða

við so lítla ró,

av gulli málar hann borðini,

tey glógva for oman sjó.

90 Bræddir vóru brandar,

skorin var hvør stokk,

stavn og stýri av reyðargulli,

so var segl í topp.

91 Bræddir vóru brandar,

borðini vóru blá,

stavn og stýri av reyðargulli

har skín sólin á.

92 Vindur hann upp síni silkisegl,

gull við vovin rand,

strykar ei á bunkan niður

fyrr enn við Girtland.

93 Smaludrongur í líðum

goymir at smalugeit,

hann sær skip eftir havi koma,

havnir vilja leita.

94 Smaludrongur geitum rekur

út á grønan vøll,

síðan akslar hann kápu blá,

hann gár í kongins høll.

95 Síðan akslar hann kápu blá,

hann gár í kongins høll:

“Eg eri meg á einum luti

vísari, enn tit eru øll.

96 Eg eri meg á einum luti

vísari, enn tit eru øll,

eg sær skip av havi koma,

seglini hvít sum bjøll.”

97 Tí svaraði  Valdimann kongur,

sló so upp í gleim:

“Tað er Ringur, sonur mín,

hann kemur av Sjólondum heim.”

98 Tí svaraði Valdimann kongur,

heldur at tí tattur:

“Tað er Ringur, sonur mín,

hann keniur [av] Sjólondum aftur.”

99 Tí svaraði Valdimann kongur

alt fyri uttan vanda:

“Eg skal fara til strandar oman

fyri honum at standa.”

100 Tað var reystur Valdimann kongur,

oman til strandar rendi,

vendi aftur á miðjari leið,

áðrenn hann fólkið kendi.

101 Hegar ið teirra snekkjan

kendi fagurt land,

lótu síni ankør falla

á so hvítan sand.

102 Lótu síni ankør falla

á so hvítan sand,

fyrstur stígur Sjúrður keisar

sínum fótum á land.

103 Gingu teir frá strondum niðan

ríkir menn og reystir,

lunnar brustu, og jørðin skalv,

teir settu knørr í neystið.

104 Gingu teir frá strondum niðan,

herin vóru klæddir,

reyðargullhjálm á høvdi bóru,

vóru av ongum ræddir.

105 Mitt í miðjum grasagarði

aksla síni skinn,

og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn.

106 Og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn,

sum Valdimann kongur við borðið sat

við monnum hundrað fimm.

107 Sjúrður gekk í hallina inn,

í forðum var tann siður,

hevur nú alt í einum orði,

heilsar og hann biður.

108 Sjúrður stendur á hallargólvi,

ber upp kvøðju sína:

“Sit væl, reystur Valdimann kongur,

gev mær dóttur tína!”

109 Tí svaraði Valdimann kongur,

sló so upp í gleim:

“Bíða til Ringur, sonur mín,

hann kemur av Sjólondum heim!”

110 Tí svaraði  Valdimann kongur,

tykir í tí tattur:

“Bíða til Ringur, sonur mín,

hann kemur av Sjólondum aftur!

111 Ringur er á Sjólondum

í tí tunga stríði

um hana frúnna Katrina,

tað hitt væna vívið!”

112 Tá svaraði Sjúrður keisar,

gat ikki longur sita:

“Nú skal Kristin vera mín frilla,

burtur av borgum flyta.”

113 Tá svaraði Valdimann kongur:

“Ikki skal tað so vera,

ei skal frúgvin Kristin

frillunavnið bera.”

114 Tí svaraði  Valdimann kongur,

bæði vænur og vitur:

“Ikki skal frúgvin Kristin

við frillunavni sita.”

115 Kongurin steig upp skundiliga,

hevði ei fleiri orð,

sló so tríggjar av Sjúrðar monnum,

høvur fell for borð.

116 Svaraði ein av sveinunum,

sló úr sínum gavni:

“Ivri voldi tað alramest,

hann var ikki dreingja sómi.”

117 Tað var reystur Sjúrður keisar,

sínum svørði brá,

hann kleyv reystan Valdimann kong

sundur í lutir tvá.

118 Hann kleyv reystan Valdimann kong

sundur í lutir tvá,

Kristin stóð í glasgluggum,

fullgjølla hon tað sá.

119 Tá fell kongurin Valdimaður,

høvur fram um borð,

sóu tað allir, ið inni vóru,

tað var eitt níðingsmorð.

120 Tá fell kongurin Valdimaður,

hann var ein kempa sterk,

søgdu tað allir, ið inni vóru,

tað var eitt níðingsverk.

121 Tá fell kongurin Valdimaður

undir silkihúgvu,

kinnin reyð sum hummarklógv,

eygað sum í dúgvu.

122 Tað er frúgvin Kristin,

leyp eftir loftisbrú:

“Vit tað, Ringur, bróðir mín,

eg saknist teg nú!”

123 Kristin leyp eftir loftisbrú

við naknum svørð í hendi,

so reið hon í hernaðin út

og mangan sveitan rendi.

124 So ríður frúgvin Kristin

víðan vegin fram,

klývur hvønn av um tvøra,

ímóti henni rann.

125 Sjúrður rópar á sínar menn,

biður teir váknum varða:

“Tit skulu frúnna á hondum taka,

men ikki váknum særa!”

126 Kristin ríður í herin fram,

mátturin við teim veks,

sparir nú ei sín gylta lúður,

hon vegur væl fimm og seks.

127 Kristin ríður í herin fram

sum aðrir menskir menn,

høggur so tungt pá báðar hendur,

hon vegur væl tíggju í senn.

128 Sjúrður rópar á sínar menn,

biður teir váknum varða:

“Tit skulu frúnna á hondum taka,

men ikki við váknum særa!”

129 Síðla var um aftanin,

frúgvin hon var móð,

tóku teir og bundu hana

keisaramenninir tólv.

130 Tóku teir og bundu hana

keisaramenninir tólv,

førdu hana so í ókunn lond,

hon mátti ikki ráða sær sjálv.

131 Hann lyfti av sær skikkjuna,

yvir høvdi hekk,

fyrst hon hann við eygum sá,

hon vilja til hann fekk.

132 Vundu upp síni silkisegl,

gull við vovin brand,

strykar ei á bunkan niður

fyrr enn við Saksland.

133 Higar ið tann snekkjan

kendi fagurt land,

læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand.

134 Læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand,

fyrstur steig Sjúrður keisar

sínum fótum á land.

135 Fyrstur stígur Sjúrður keisar

sínum fótum á land,

so hon frúgvin Kristin

undir hans høgru hand.

136 Silki og so perlur

var eftir vegnum prangað,

ei skuldi frúgvin Kristin

á berum jørðum ganga.

137 Silki og so perlur

var eftir vegnum breitt,

so var frúgvin Kristin

niðan til hallar leidd.

138 Tað var reystur Sjúrður keisar

tók sær frúvu at festa,

snarliga læt til brúdleyps ætla,

læt ei longur fresta.

139 Drukkið varð teirra brúdleypið,

kátt var teirra lív,

gingu bæði í eina song

Sjúrður keisar og hans vív.

Triði táttur

140 Ringur klæðist á Sjólondum,

søgur ganga frá:

“Statt upp, frúgvin Katrin,

tú skalt fylgja mær!”

141 Silki og so perlur

var eftir vegnum breitt,

so var frúgvin Katrin

niðan til hallar leidd.

142 Silki og so perlur

var eftir vegnum prangað,

ei skuldi frúgvin Katrin

á berum jørðum ganga.

143 Vindur hann upp síni silkisegl,

gull við vovin brand,

strykar ei á bunkan niður

fyrr enn við Girtland.

144 Millum báðar stavnarnar

skín so fagur litur,

sum hon frúgvin Katrin

í lyftingini situr.

145 Millum báðar stavnarnar

brá so fagurt á,

sum hann Ringur kongins son

frúnni situr hjá.

146 Higar ið tann snekkjan

kendi fagurt land,

læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand.

147 Læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand,

fyrstur stígur Ringur

sínum fótum á land.

148 Fyrstur stígur Ringur

sínum fótum á land,

so hon frúgvin Katrin

undir hans høgru hand.

149 Ringur kemur av Sjólondum,

eykast meiri vandi,

hann sær faðir við váknum vigin

systir flutt av landi.

150 Ringur kemur av Sjólondum,

eykast meiri treyt,

hann sær faðir við váknum vigin,

systir flutt av breyt.

151 Ringur kemur av skógnum heim,

sær tey merki stór:

“Hvør hevur [her til] hallar verið,

síðan eg heiman fór?”

152 Allir drýptu høvur niður,

eingin tordi tala

uttan hansara sæla móðir,

betur hevði tagað.

153 “Her kom kongur av Sakslandi

við hvøssum slíðraknívi,

tók burt Kristina, tína  systur,

hans líki er ei í lívi.

154 Her kom kongur av Sakslandi

við hvøssum slíðrabrandi,

svørji eg tann eið við mína trúgv,

hans líki er ei í landi.

155 Her kom kongur av Sakslandi

bæði við skart og skreyt,

tók burt Kristina, tína  systur,

borgir upp hann breyt.

156 Her kom kongur av Sakslandi,

sløkti gleði og gleim,

hann tók Kristina, tína  systur,

førdi til Saksland heim.”

157 Svaraði Ringur kongins son

bæði við ilsku og bræði:

“Eg skal meg til Sakslanda,

eg komi ikki aftur úr teirri.”

158 Svaraði Ringur kongins son,

heldur at tí tattur:

“Tó skal eg til Sakslanda,

um eg komi ikki aftur.”

159 Vindur hann upp síni silkisegl,

gull við vovin rand,

strykar ei á bunkan niður

fyrr enn við Saksland.

160 Smaludrongur í líðum

goymir smalu og geit,

hann sær skip av havi koma,

havnir vilja leita.

161 Smaludrongur geitum rekur

út á grønan vøll,

síðan akslar kápu blá,

hann gár í kongins høll.

162 Síðan akslar kápu blá,

hann gár í kongins høll:

“Eg eri meg á einum luti vísari,

enn tit eru øll.

163 Eg eri meg á einum luti

vísari, enn tit eru øll,

eg sær skip av havi koma,

seglini hvít sum bjøll.”

164 “Sært tú skip av havi koma,

seglini hvít sum lín,

vera man Ringur, kongins son,

at hevna faðir sín.”

165 Sjúrður so til orða tekur,

heldur á brúnum knívi:

“Eg skal ríða til strandar oman

at taka hann burt av lívi.”

166 Svaraði frúgvin Kristin

av so tungum vanda:

“Er tað Ringur, bróðir mín,

tú kanst honum ei bestanda.

167 Far tú teg til strandar oman,

kunna væl tukt og sinni,

heilsa Ringi, bróður mínum ,

sig, Kristin vil hann finna!”

168 Higar ið tann snekkjan

kendi fagurt land,

læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand.

169 Læt hann síni ankør falla

á so hvítan sand,

fyrst steig Ringur, kongins son,

sínum fótum á land.

170 Fyrst steig Ringur, kongins son,

sínum fótum á land,

tá var reystur Sjúrður keisar

riðin niður til strand.

171 Sjúrður gekk til strandar oman,

lært hevði tukt og sinni,

heilsaði Ringi, kongins syni,

segði, Kristin vildi hann finna.

172 Upp leyp Pætur hin danski,

kongin vildi vega,

Ringur svørð yvir herðum treiv:

“Tú eyka ikki frúnni trega!”

173 Gingu teir frá strondum niðan

ríkir menn og reystir,

lunnar brustu, og jørðin skalv,

teir settu sín knørr í neystið.

174 Gingu teir frá strondum niðan,

herin vóru klæddir,

gullreyðan hjálm á høvdi bóru,

vóru for ongum ræddir.

175 Tað var Ringur, kongins son,

heim í garðin fór,

úti Kristin, systir hans,

fyri honum stóð.

176 “Vælkomin, Ringur, bróðir mín,

higar nú til mín,

drekk nú, hvat tær betur líkar,

mjøðin ella vín!”

177 “Lítið er mær um mjøðin tín,

hálvu minni um vín,

onnur havi eg ørindini

higar heim til tín.”

178 Svaraði Ringur, kongins son,

alt fyri uttan trega:

“Eg skal sláa Sjúrða í hel,

teg øðrum manni geva.”

179 Svaraði Ringur, kongins son,

alt fyri uttan vanda:

“Eg skal sláa Sjúrð í hel,

teg øðrum geva til handa.”

180 “Um enn tú gevur meg Pætri danska,

meg skal hann ei njóta,

eg skal syrgja meg sjálv í hel,

so tú derpá skal tróta.

181 Um enn tú gevur meg Pætri hinum danska,

tó skal hann meg mista,

eg skal syrgja meg sjálv í hel

sum fuglin pá villan kvist!”

182 “Tá eg fór av Girtlandi,

búddist eg ei við frið,

Sjúrður, kom av hallini út,

brynja út alt títt lið!”

183 Árla var um morgunin,

roðar fyri sól,

tá hevði reystur Sjúrður keisar

brynjað út hundrað tólv.

184 Árla var um morgunn,

sólin roðar í fjøll,

leggja sínar bardagar

skamt frá kongins høll.

185 Leggja sínar bardagar

eftir slættum gróti,

Ringur og hann Pætur hin danski

ríða har ímóti.

186 Ringur og hann Pætur hin danski

ríða har ímóti,

búkar fullu á jørðina niður,

sum tú varpar grót.

187 Ringur rópar á sínar menn,

biður teir manniliga standa:

“Sjálvur skal eg mín bannara føra,

mens eg havi lív og anda.”

188 Ringur tokar í herin fram,

mótið við honum veks,

sparir ei sín gylta lúður,

hann vegur fimm og seks.

189 Ringur tokar í herin fram,

letur á randir rúka,

náar ei á jørðina niður,

treður á mannabúkar.

190 So ríður Ringur, kongins son,

víðan vegin fram,

klývur hvønn um tvøra,

móti honum rann.

191 Klývur hvønn um tvøra,

móti honum rann,

eftir stóð tá Sjúrður keisar

við sín triðja mann.

192 Tað var reystur Sjúrður keisar,

kreyp undir borgarlið:

“Mín keri Ringur,

gev mær grið!

193 Mín keri Ringur,

gev mær grið,

hetta bað eg ongan

kongasonin fyrr!”

194 Upp leyp Pætur hin danski,

kongin vildi vega,

Ringur svørð yvir herðum treiv:

“Tú eyka ikki frúnni trega!”

195 Hann legði niður á Sakslandi

alt tað valdra lið,

sjálvan kongin á hondum tók,

honum gav Ringur grið.

196 Hann legði niður á Sakslandi

alt tað fólkameingi,

sjálvan kongin á hondum tók,

honum gjørdi hann einki.

197 Fóru teir til hallar heim

fast av miklum móði,

úti stendur Kristin,

tað hitt væna fljóðið.

198 “Ver vælkomin, Ringur,

sæli bróðir mín,

gakk tú teg í hallina inn

og drekk bæði mjøð og vín!”

199 Hon leiddi hann at vøgguni,

sigst í hesum tátti,

vísti honum ein ungan son,

sum Sjúrður keisar átti.

200 Tað er Ringur kongins son,

leikar við lógvum tveim,

hann tók hennara unga son

og førdi til Girtland heim.

201 Hann tók hennara unga son

bæði við gleði og gavni,

førdi hann so til Girtlanda,

hann gav honum Valdimans navnið.

Inni ræður dansin,

fingið sín rætt,

komin er tann leikalund,

sum tar vær høvun frætt.

CCF 83 Ba

TSB E 80

Handrit: J. Klemmensen: Sandoyarbók. Dansk Folkemindesamling 68, Nr. 19, s. 242.

Útgávur: 

1. Jóannes í Króki: Sandoyarbók I, 1968, s. 132. Samskipað útgávuna hevur Rikard Long

2. Føroya kvæði (Christian Matras greiddi til útgávu, 1945) Band  III, Teil 2, s. 277.

3. Føroya kvæði (Inngangur og úrtøk eftir Dánjal Niclasen, 2001) 18. bind, s. 28

Heimild: Úr Sandoy:  Ole Clemensen, Óli í Króki (1782-1858), Sandi, 1822