CCF 10 Ca

Risin í Hólmgørðum - Dysjadólgur - Virgar Valintsson

CCF 10 Ca

TSB E 123

1 Eina veit eg rímuna,

inni hevur ligið leingi,

gjørd um Virgar Valintsson

og aðrar reystar dreingir.

2 Tríggjar eru gøturnar,

ein víkur ífrá,

Virgar er riðin á heyggin fram,

sum hansara avi lá.

3 Tríggjar eru gøturnar,

ein víkur á heyggi,

Virgar er riðin á heyggin fram,

sum hansara avi liggur.

4 “Vakir tú í heygnum,

sæli avi mín?

Hetta er Virgar Valintsson,

komin er at hevna tín.

5 Vilt tú ikki, dysjadólgur,

brandin senda mær,

eg skal eld á heyggin seta,

brenna yvir tær.

6 Vilt tú ikki dysjadólgur,

brandin senda út,

eg skal eld á heyggin seta,

brenna upp tína búð.”

7 Ikki vildi dysjadólgur

brandin henda bróta,

báðar hendur um Miming treiv,

hann bað hann fullvæl njóta.

8 “Her skalt tú hava svørðið tað,

ið bítur á stáli sum steini,

í morgin skalt tú royna tað

í harða risans beini.”

9 Svaraði Virgar Valintsson,

svørð hevði fingið í hand:

“Hvar veitst tú mestan heilivág

vera her í land?”

10 “Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

tað liggur til risans son,

tað er fult av heilivág,

ongan øðrum mun.

11 Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

tað liggur til risans merki,

har er lás og lykil at,

tann Vilkus risin sterki.

12 Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

hagar eru fáir fúsir,

har býr lás og lykil at

tann sterki Vilkus.

13 Har bíta eingir brandar á,

ei nakrar bitrar eggjar,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans heyggjar.

14 Har bíta eingir brandar á,

eg sigi tær av tí sanna,

átjan alin er jarnstongin

til alla risans manna.

15 Har bíta ongar eggjar á,

ei nakrir brandar bjartir,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans jaltrir.

16 Har bíta eingir brandar á,

tað vil eg fyri tær greina,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans sveinar.

17 Kvittar tú í Hólmgarðar

á hesum sama heysti,

lat hann ikki eftir sita

hin snarpa Nornagest!”

18 Virgar leyp á gangaran sín,

ið hann sjálvur átti,

so reið hann á Sjúrðar fund,

sum føtur bera máttu.

19 Mitt í miðjum grasagarði

akslar síni skinn,

og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn.

20 Og so búgvin gongur hann

í høgar hallir inn,

sum Hjaltrik kongur við borðið sat

við monnum hundrað fimm.

21 Virgar gekk í hallina inn,

sum søgan sigur frá,

næstur manni Hjaltriki

Sjúrður situr hjá.

22 Virgar gekk at borðinum,

hann tagdi ikki longur á sinni:

“Eg veit nógvan heilivág,

njóta vit hann at vinna.

23 Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

tað liggur til risans son,

tað er fult av heilivág

og ongum øðrum mun.

24 Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

tað liggur til risans merki,

har býr lás og lykil at

tann Vilkus risin sterki.

25 Tað stendur eitt hús í Hólmgørðum,

har eru fáir fúsir,

har byr lás og lykil at

tann sterki Vilkus.

26 Har bíta eingir brandar á,

ei nakrar bitrar eggjar,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans seggjar.

27 Har bíta eingir brandar á,

eg sigi tær av tí sanna,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans manna.

28 Har bíta eingir brandar á,

tað vil eg fyri tær greina,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans sveinar.

29 Har bíta ongar eggjar á,

ei nakrir brandar bjartir,

átjan alin er jarnstongin

til allar risans jaltrir.”

30 So varð hann Sjúrður

glaður við tað mál,

hann breyt yvir borðinum

forgylta mjøðarskál.

31 So varð hann Sjúrður

glaður við tað orð,

hann breyt sundur mjøðarker

yvir sítt breiða borð.

32 Sjúrður leyp um borðið fram,

er mær greint ífrá,

uttarlaga á hallargólvi

komst hann fótum á.

33 Svaraði Virgar Valintsson,

mælir for munni sínum:

“Hoyr tú, Sjúrður Sigmundarson,

læna mær brynju tína!”

34 Svaraði Sjúrður Sigmundarson,

hann sá til sína verka:

“Hoyr tað, Virgar Valintsson,

tú læna mær Miming sterka!”

35 Riðu teir av garði burtur

við so lítið lið,

Sjúrður og snarpi Nornagestur,

Virgar var tann triði.

36 Tað var Sjúrður Sigmundarson

heim í garðin fór,

úti Vilkus, risans son,

fyri honum stóð.

37 “Ver vælkomin, Sjúrður,

higar út til mín,

drekk nú, hvat tær betur líkar,

mjøðin ella vín!”

38 “Lítið er mær um mjøðin tín,

hálvu minni um vín,

onnur havi eg ørindini

higar í dag til tín.

39 Statt væl, Vilkus, risans son,

úti fyri mær,

hevur tú nakran heilivág

til avlops her hjá tær?”

40 “Eg havi ongan heilivág

til avlops her hjá mær,

men hvaðan er handa mikla kempa,

Sjúrður, ið fylgir tær?”

41 “Hatta man vera maður tann,

øllum tykir mun,

hann var tann, ið risan vá,

hin sterki Valintsson.”

42 Svaraði Vilkus, risans son,

tá gjørdist hann vreiður:

“Tað var mín hin sæli faðir,

hann lá á Birtings heiði.

43 Takk havi tú, tú segði mær,

eg tað ikki visti,

nú skal brynja út liðið alt,

tí eg var tann, ið misti.”

44 Árla var um morgunin,

roðar fyri sól,

tá hevði Vilkus, risans son,

brynjað út hundrað tólv.

45 Tá hevði Vilkus, risans son,

brynjað út hundrað tólv,

tríggjar reystar herkempur

tær riðu har ímót

46 Teir høgga títt, teir líva lítt,

duplur hanga við stengur,

maktast Virgar Valintsson,

í víggi der hann stendur.

47 Teir høgga títt, teir líva lítt,

blóðið dreiv til ský,

maktast Virgar Valintsson,

ið víggi stendur í.

48 Svaraði Virgar Valintsson

fyrsta orðið tá:

“Hoyr tú, snarpi Nornagestur,

flyt meg hiðan frá!”

49 Tað var snarpi Nornagestur,

brandin undir hann skeyt,

tað gjørdi hann á skamri stund,

hann bar hann burt av breyt.

50 Sjúrður gekk í herin fram,

grummur og harður til víg,