Ishoy in memoriam

Úti er novemberkalt. Her er fjálgt

í hesum deyðans spildurnýggja skála,

loftið og bróstið og kistan alt er hvítt

og gudiligt, og gólvið er málað.

Vit syngja gravsálmar, dusa okkum

í veldugum orðum um undirgongd og sigur,

tað prikar undir húðini, tá vit hugsa um teg,

sum í dag vit skulu grava niður.

Og her verður røðað – fyri fyrstu ferð –

um teg og lív títt, um pláss í himmiríki,

um góðsku og kærleika, sum nú einaferð

teir hálshvítu røða yvir líki.

Fátæki vinur, sjáldan lást tú so fjálgt

sum inni her í tíni hvítu kistu,

einsamalli vinur, sjáldan var so nógv fólk

savnað uttan um teg. Eg vildi, at tú visti.

Eg vildi, at tú kundi komið stetlandi inn,

skjálghentur, við prukku, í slitnum, svørtum frakka,

við vatnbláu, sorgblíðu eygum tínum,

sum oftani tú sást um stræti fjakka.

Og farið yvir til teir, sum taka synd í tær

í dag og sagt við tínum gamlamannamáli:

“Nú kunnu lata vera tit at taka synd í mær,

nú ikki meir um tykkar tún eg váli.

Hvat kenna tit til einsemi menniskjans,

til svongd og kulda, langar nætur

í vøku, í angist; tit sum altíð lógu trygt

í heitum songum, mettir og latir.

Væl veit eg, at oftast eru sjálvgjørdar

menniskjans torgongdu leiðir;

men eitt lítið vet av góðsku ger so vælsignað og gott

hjá tí, sum ongan – ongan – góðan eigur.

Eg boðin var, sum tit, til lívsins gestaboð

í lukku, í ljósi átti part eg;

men mangan – áh so mangan – havi á kvøldi

inn í tykkar ljósu, stongdu stovur start eg.

Eg stetlaði um stræti í regni og í sól,

tit góvu mær ei part í tykkar heimum;

Sjálvt tykkar børn flentu, tá eg

– tápulingur – vildi nærkast teimum.

Nú liggi eg væl sum aldrin áður,

nú skal um allar ævir eg sova.

Farið heim – nú er seint – har bíðar eftir tykkum

ein kvinna, eitt barn og ein stova.”

T.N. Djurhuus (1928-1971) Úr: Og dansurin gongur 1958