Jørðin melur um Sólina
Sólin er ógvuliga heit, inni í miðjuni næstan 15
mió. stig og uttaná eini 5800 stig. Frá hesi gløð-
andi gasskúluni fáa vit bæði ljós og varma.
Og vit mala um Sólina, eitt umfar um árið. Hugsa
tær ein hamarkastara. Áðrenn hann sleppur hamar-
inum, togar hann í bandið, sum heldur hamar-
inum. Alla tíðina togar hann hamaran til sín. Tí
gongur hamarin hesa løtuna í ringrás um hamar-
kastaran. Á sama hátt togar Sólin í Jørðina við at-
dráttarkraftini, og Jørðin gongur í ringrás um Sól-
ina. Vit kunnu ætla, at kraftin, sum heldur Jørðini
í ringrásini, er ómetaliga stór, men band er einki.
Hevði Jørðin verið still, hevði atdráttarkraftin
togað hana beina leið inn í Sólina, og so hevði hon
horvið har. Men Jørðin hevur ferð, og tí fer hon
áhaldandi at ganga um Sólina.
Í somu løtu, sum hamarkastarin sleppur hamar-
inum, fer hann úr ringrásini og fer sendandi av
stað. Hevði Sólin ikki togað í Jørðina, hevði hon
farið úr ringrásini og sendandi av stað út í rúmdar-
myrkrið.
Ferðin í hesi rørsluni um Sólina er stór, næstan
30 km um sekundið! Og tó merkja vit einki til
hesa ferðina. Vit merkja heldur ongan vind, tí alt á
Jørðini fylgir við, eisini luftin. Vit merkja jú held-
ur einki til ferðina, tá ið vit sita í einum flogfari,
sum fer við fúkandi ferð.
Tað er hesin árligi meldurin um Sólina, sum ger,
at ymisk stjørnumerki eru at síggja á himmalhválv-
inum alt eftir árstíðini.
SÓLIN, JØR‹IN OG MÁNIN
197
Sólin kemur upp í eystri og fer niður í
vestri. Tí siga vit, at sólin fer
vestureftir
á luftini. Upprunin til hesa rørslu er
snúningurin hjá Jørðini øvugtan veg, t.e.
eystureftir
. Allar rørslurnar á myndini
omanfyri eru eystureftir. Jørðin melur
eystureftir um Sólina. Sólin melur
eystureftir um sína egnu ás, sama gera
Jørðin og Mánin. Og Mánin melur
eystureftir um Jørðina.
