Málspøl - Ástøðisbók - page 71

nar við veikasta medvitinum um ljóðeindir og við teimum
veikastu skriftmálsligu fyritreytunum.
Ein háttur at meta um støðuna verður soleiðis lýstur hjá
Skjelfjord (1983):
“Í veruleikanum er eisini greitt, at er trupult hjá
næmingum at minnast bókstavirnar og at býta orðini
upp í einstøk ljóð og skyna mun á teimum, so verður eisini
trup­ult hjá teimum at vita, hvørji málljóð og hvørjir bók­
stavir passa saman.
Besti hátturin at gera tað einfalt at læra bókstavir, er
fyrst at lata næmingarnar býta talaða orðið upp í einstøk
ljóð. Tá ið børnini eru vorðin trygg við, at orðini kunnu
verða býtt upp í einstøk ljóð, og tey hava fingið ávísan
førleika í hes­um, eru tey til reiðar at læra skrivaðu tekn­
ini í ljóðunum. Hetta merkir, at tað at læra bókstavir og
at greipa saman bókstavatekn og málljóð hendir sam­
stundis, nú ið næm­ing­urin er tryggur við ljóðskipanina
í talu­málinum ... Flestu námslærd halda, at ljóðsetingin
er truplari hjá næmingunum enn at læra bókstavirnar.
Kanningar hava víst, at eftir øllum at døma kemst tað av,
at næmingarnir ikki vita, at eitt orð kann verða býtt upp
í ljóð í ávísari raðfylgju ... Skal ljóðsetingin ganga væl,
mugu næmingarnir tí venja nógv at býta talað orð sundur
í ljóð í skipaðari raðfylgju”.
71
MÁLSPØL - leikur og læra