Men ikki at gloyma kendist tað trygt, at vit vóru tvær
um uppgávuna, og harafturat at vera tvær um alt tað, sum
skuldi verða gjørt allan dagin.
Tað fyrsta, sum vit varnaðust, var, at best var at spæla
beint eftir tað, at vit høvdu sitið í ringi og arbeitt við dag-
festing og kalendara. Tá vóru børnini best fyri og kláraðu
at hugsavna seg. Tað næsta, vit varnaðust, var, at tað var
eitt gott hugskot at skiftast at skipa fyri spølunum, part-
víst tí vit vóru ymiskar, og partvíst tí ójavnt var, hvussu væl
vit vóru fyri. Vit varnaðust eisini skjótt, at hvussu vit vóru
fyri ávirkaði, hvussu børnini upplivdu spølini. Sást, at vit
vóru lítið áhugaðar og illa fyri, vóru skjótt nøkur børn, sum
mistu hugin og gjørdust ófriðarlig, tosaðu um okkurt heilt
annað og kláraðu ikki at hugsavna seg. Vóru vit haraftur
ímóti spentar og eldhugaðar og soleiðis vístu børnunum, at
vit sjálvar hildu hetta vera stuttligt og ikki bara ein keðilig
skylda, ja, so kundu vit ofta spæla upp í ein hálvan tíma ella
longur.
Sjálvandi kunnu vit siga, at tað er heldur nógv tíð at
brúka til hetta, tá ið hugsað verður um alt annað, sum vit so
fegnar vilja klára at gera. Men tá ið vit upplivdu, at børnini
fingu nógv burturúr, føldu vit, at tað var natúrligt at upp
raðfesta málspølini í dagliga arbeiði okkara.
Tá ið vit spæla ...
Tá ið vit fáast við málspølini, uppliva vit, hvussu stuttligt
tað er at vera saman við børnunum. Tey eru ótrúliga upp-
tikin av teimum ymisku spølunum, og vit hoyra ongantíð
nakran siga: Oy, hatta tími eg ikki”. Tá ið vit skulu í holt
við okkurt nýtt í skránni, t.d. tá ið vit fara frá setningum til
orð, eru tey spent og lurta. Tey uppliva, at tey duga at gera
sínar egnu setningar og so býta teir upp í einstøk orð. Ella
“
Men tá ið vit upp
livdu, at børnini
fingu sera nógv
burturúr, føldu vit,
at tað var natúr
ligt at uppraðfesta
málspølini í
dagliga arbeiði
okkara.
“
65
MÁLSPØL - leikur og læra
