Tann 17. apríl í 1578 fekk tann tá 33 ára gamli Magnus Heinason loyvi frá kongi at fara til Føroya at innkrevja gamla skuld.  

Í Føroyum var hálvbróður Magnusar, Jón Heinason, vorðin løgmaður, og við góðum stuðli frá Jóni fekk Magnus Føroyahandilin ^₁₎. Í desembur 1578 fóru Jón og aðrir føroyingar til Danmarkar at heita á kong um at lata Magnusi handilin. Kongur játtaði hesum. 

Hóast Christoffer Valkendorf, rentumeistari, mótmælti, fekk Magnus árið eftir tann 4. februar í 1579, sum tann fyrsti føroyingur nakrantíð, loyvið at reka handil í Føroyum.

Hesin Valkendorf skuldi vísa seg at gerast argasti mótstøðumaðurin hjá Magnusi. 

1) Føroyahandilin: Kongur gav útvaldum
fólkum loyvi at reka handil í Føroyum 

Á sumri í 1579 rændi skotski sjórænarin, Thomas Klerk, Tinganes í Havn, og handilin hjá Magnusi kom í trupulleikar. Klerk tók skattapengarnar, sum Magnus skuldi gjalda kongi, og Magnus bað tí kong um at sleppa undan at gjalda hesar. Aftur mótmælti Valkendorf. Endin varð, at Magnus slapp undan at gjalda helvtina av skattinum. 

Magnus var ikki nøgdur og fór til Danmarkar at biðja kong um kaparaloyvi²⁾, sum er loyvi at leypa á sjórænarar. Hetta var honum játtað, og handilsskipini vórðu útgjørd við kanónum. 

2) Kaparaloyvi er loyvi frá kongi at leypa á sjórænarar

Sigrar á sjórænarum gera Magnus til tjóðarhetju 

Komandi árini kláraði Magnus í hørðum bardøgum at steðga teimum mongu sjórænarunum, sum herjaðu í Føroyum. Hóast sjórænararnir mangan vóru fleiri í tali, so vísti Magnus, at hann var bæði snildur og djarvur.  

Tað eru helst sigrarnir móti sjórænarunum hesi árini, sum hava gjørt Magnus Heinason til eina tjóðarhetju í Føroyum. Føroyingar vóru ikki vanir við, at nakar vardi teir, og søgurnar um bardagabrøgdini hjá Magnusi vóru í nógv ár søgd í Føroyum og Noregi. Fleiri søgur vóru eisini skrivaðar niður. 

Afturkomin til Bergens gjørdist støðan hvaðna verri hjá Magnusi. Aðalsfrúgvin Margretha Gyntersberg ákærdi Magnus fyri neyðtøku. Neyðtøkan skuldu vera framd nøkur ár frammanundan. Margretha hevði í loyndum átt barnið, sum síðan doyði.

Margretha var síðan gift við aðalsmanninum Peder Hanssøn og hevði greitt honum frá loyndarmálinum. Tey greiddu pápa hennara, Alexi Gyntersberg, frá, hvat var farið fram, og hann fór til lensmannin í Bergen, Hans Lindenov, við boðum um, at Magnus skuldi fyri rættin. Hans Lindenov var vinmaður hjá Magnusi.

Endin varð, at málið kom fyri tingið í Bergen 11. september 1581. Magnus noktaði seg sekan og svór eið, at hann ikki hevði havt kropsligt samband við Margrethu. Rætturin fríkendi Magnus, og Hans Lindenov læt í staðin Margrethu Gyntersberg fongsla. 

Søgur gingu eisini um, at Magnus skuldi hava verið saman við systur Margrethu, Sofíu, og tað setti sjálvandi aðalsfamiljuna Gyntersberg í eina ringa støðu.

Fyri at koma burtur úr sváru støðuni, sum familjan var komin í, fekk ein beiggi Margrethu hana at vátta, at skuldsetingarnar um neyðtøku vóru ósannar. Samstundis skipaði pápi Margrethu, Axel Gyntersberg, soleiðis fyri, at Sofía skuldi giftast við Magnusi. 

Magnus og Sofía vórðu gift á Bergenhus slottinum, har systirin, Margretha, samstundis sat fongslað. 

Málið um neyðtøkuna var kortini ikki av. Nú stevndi Magnus manninum hjá Margrethu, Peder Hanssøn, fyri ærumeiðing fyri skuldsetingar um neyðtøku. Hetta var helst býtt av Magnusi, tí endin var, at málið var lagt fyri Ríkisráðið, og har sat ein ávísur Christoffer Valkendorf.  

Eisini legði Margretha fram nýggjar upplýsingar um, hvar líkið av barninum var grivið. Hans Lindenov sendi menn at leita, og har var eitt smábarnalík funnið. 

Peder Hanssøn varð í Ríkisráðnum í januar 1583 fríkendur fyri at hava ærumeitt Magnus. Hinvegin kundi Magnus ikki dømast, tí málið snúði seg um, hvørt Peder Hanssøn hevði ærumeitt Magnus ella ikki. Men dómararnir heittu á kong um at stevna Magnus fyri kongsins rættarting fyri neyðtøku.

Samstundis sum málið um neyðtøku helt fram, sendi Valkendorf á várið 1582 Søren Flue til Føroya at vera fúti og at kanna viðurskiftini. Flue setti fram álvarsligar skuldsetingar móti Magnusi og beiggjanum, Jóni Heinasyni, løgmanni. 

Flue ákærdi Magnus fyri svik og at misnýta sítt vald. Magnus skuldi millum annað hava kraddað vørur til sín og noytt fólk at selja sær vørur, so bøndurnir einki høvdu at lata kongi i skatti. Eisini skuldi hann hava brúkt eina falska alin (mátieind 24 tummar=62,77 cm), selt mjøl, sum var gjørt úr spiltum korni, og selt vánaligt øl sum luksusvøru.  

Magnus skuldi eisini eitast at hava noytt føroyingar at lata sær proviant til grønlandsferðina, og hann hevði noytt menn at koma við sær til Grønlands. Jón hevði sum løgmaður einki gjørt fyri at forða Magnusi í valdsmisnýtsluni. 

Ákærurnar hjá Flue førdu á várið 1583 til fleiri rættarmál móti Magnusi. Kongur koyrdi Jón Heinason frá sum løgmann, og Magnus misti handilsloyvið í Føroyum, til hann hevði mótprógvað øllum skuldsetingunum. 

Magnus sendi kongi bræv, har hann greiddi kongi frá, at ágangurin móti honum var so harður, at hann sá ongan annan útveg enn at venda sær til kong. 

Á sumri 1883 var Magnus í Føroyum. Hann og beiggin, Jón løgmaður, fingu kallað Løgtingið saman seinast í juni, og fundarfólki hevði bara gott at bera beiggjunum báðum. 

Tá ið Magnus var farin av landinum, kom tingið saman aftur í august. Nú høvdu tingmenn broytt meining og váttaðu allar ákærurnar, sum vóru reistar móti Magnusi. 

Í januar 1584 fóru Magnus og Jón til Danmarkar at kæra sína neyð fyri kongi um tær følsku ákærurnar, sum førdi til at teir høvdu mist ávikavist handilsloyvið og løgmansembætið.

Kongur tók kæruna til eftirtektar og bað Valkendorf gera eina frágreiðing í málinum. Hendan frágreiðing var tó ikki til fyrimunar fyri Magnus og Jón. Lindenov royndi aftur at hjálpa Magnusi, men tað hjálpti einki. Magnus og Jón fingu ikki handilsloyvið og embætið aftur. 

Málið um Margrethu Gyntersberg og neyðtøkuna var ikki loyst enn og kom fyri rættartingið á sumri í 1584. Rættartingið skuldi vera í Odense í Danmark, men var orsakað av umfarssótt í Odense til flutt Slagelse. Magnus hevði verið í Odense. Men tá ið málið kom fyri í Slagelse, var eingin Magnus til staðar, hann var horvin og rýmdur til Niðurlond. 

Nakrar mánaðir seinni skrivaði Magnus til kong og greiddi frá, at hann var rýmdur til Niðurlond, tí hann føldi seg hóttan og órættvíst viðfarnan. Kongur bjóðaði honum verju í rættarmálinum, um hann kom aftur til Danmarkar. Magnus metti kortini, at soleiðis, sum støðan var, loysti tað seg ikki at fara heim aftur. 

Magnus valdi í staðin at fara í hertænastu hjá niðurlendingum, sum enn vóru í kríggi við Spania.

Í mars 1585 rændi Magnus enska farmaskipið The John of Hull á veg úr Hull til London. Magnus sigldi skipið til Orknoyggjar, læt manningina sleppa og býtti fongin við jallin av Orknoyggjum.

Enska hovið kærdi ránið fyri Fríðriki kongi, men kongur vildi ikki hjálpa onglendingum.

Í juni 1585 fekk Magnus kaparabræv frá Mourits av Oranju, ríkisovasta í Niðurlondum, við loyvi at leypa á fíggindar hjá Niðurlondum.  

Hóast rættarmálið við Margrethu Gyntersberg bíðaði, og Valkendorf áhaldandi var eftir honum, vildi Magnus sleppa heim aftur. Aftur hesaferð kom vinmaðurin Hans Lindenov honum til hjálpar. 

Lindenov læt eina vísu yrkja, sum skuldi seta Magnus í gott ljós. Tað eydnaðist, og Magnus vann enn einaferð vælvild frá Fríðriki kongi.  

Í 1586 møtti Magnus á rættartingi, og hóast tað var Valkendorf, sum hevði stevnt honum, so var Magnus fríkendur. 

Í juni 1586 var Magnus aftur ákærdur av Valkendorf fyri í einum brævi til fútan í Bergen í 1582 at hava sagt, at teir vóru partamenn í handli.  Aftur hesaferð møtti Magnus i rættinum, tí nú var Margretha Gyntersberg deyð, og Magnus var aftur vorðin væl við kong. Hóast Valkendorf dró málini um neyðtøku, svik og ymiskt annað upp í rættarmálið, so slapp Magnus aftur snikkaleysur.  

Í juni 1587 fekk Magnus farloyvi frá niðurlendska herinum. Morits av Oranje gav Magnusi góð ummæli, og rósti honum fyri stríðið móti spanska herinum. 

Magnus, Sofía og børnini búsettu seg fyrst í Aalborg, og nærhendis búði vinmaður hansara Lindenov, sum nú var fúti í Norðurjútlandi. 

Magnus fór í gongd við at reka handil og kaparavirksemi, og Lindenov setti pening í virksemi hansara. Kongur hjálpti eisini Magnusi, sum fekk oynna Egholm í Limfjørðinum í len. 

Magnus droymdi eisini um at fáa Føroyahandilin aftur, og á vári í 1588 slapp hann, eins og í 1578, til Føroya at innheinta gamla skuld. 

Nú sá framtíðin hjá Magnusi ljós út. Men meðan hann er í Føroyum gjørdist Fríðrikur kongur sjúkur og doyði 4. apríl í 1588.  

Sonur Fríðriks, Christian var bara 11 ár, og tí var ein verjunevnd við fýra aðalsmonnum sett at stjórna ríkinum. Ein av hesum fýra var Valkendorf, sum nú hevði størri vald enn nakrantíð. 

Í juli í 1588 var enski sendimaðurin, Daniel Rogers, í Danmark. Onglendingar høvdu roynt at fingið fatur á Magnusi, síðan hann rændi The John of Hull trý ár frammanundan. Tá ið hann frætti, at Magnus var í býnum, vildi hann hava fatur á honum. Stjórnin gav Magnusi boð um at hitta Rogers. Teir hittust og avtalaðu at hittast aftur nakrar dagar seinni. Men tá var Magnus horvin. 

Magnus var flýggjaður til Bergens, tí nú hevði hann mist verjuna frá kongi. Valkendorf grunaði ilt og sendi boð til Bergens at handtaka Magnus. Magnus var handtikin i Bergen og settur í fongsul í Keypmannahavn. 

Hálshøgdur á Gammeltorv í Keypmannahavn

Á heysti í 1588 kom Thomas Humfrey, umboðsmaður hjá handilsmonnunum, sum áttu The John of Hull, til Keypmannahavnar. Hann vildi hava fatur á peninginum, sum handilsmenninir høvdu mist, og fekk hjálp frá Valkendorf, sum m.a. rindaði fyri uppihaldið hjá Humfrey í Keypmannahavn. 

Magnus fekk sum ikki einaferð hjálp frá Lindenov og øðrum. Magnus og hansara stuðlar royndu við øllum snildum at fáa málið í drag. Men nú var eingin kongur at hjálpa Magnusi. Í desembur fekk hann útsett málið í seks vikur. 

Hans Lindenov royndi framvegis at útseta málið. Hesum sýtti Humfrey fyri, og tann 16. januar 1589 var Magnus dømdur til deyða. 

Tveir dagar seinni 18. januar 1589 klokkan trý um morgunin var Magnus hálshøgdur á Gammeltorv í Keypmannahavn. Magnus var framvegis djarvur og vildi ikki hava nakað fyri eyguni, og seinastu orð hansara eitast at hava verið: Jeg har sett så mangen ein dragen klinge for. Jeg er ikke rædd, vær du ej heller rædd.

Magnus var jarðaður í Keypmannahavn. Hann gjørdist 43 ára gamal.

Fríkendur

Lindenov fekk ikki brævið um deyðadóm Magnusar fyrr enn eftir, at hann var hálshøgdur. Valkendorf framdi dómin í verki fyri at tryggja sær, at Lindenov ikki enn einaferð skuldi koma Magnusi til hjálpar. 

Lindenov og Sofía, kona Magnusar, stevndu nú Valkendorf. Endin varð, at Valkendorf játtaði at endurgjalda Lindenov skuld, sum Magnus hevði skyldað honum. Eisini fekk Sofía endurgjald fyri mistar inntøkur, so hon kundi forsyrgja sær og børnunum. 

Deyðadómurin yvir Magnus var eisini ógildaður, og Sofía slapp at jarða Magnus av nýggjum. 

Endin varð eisini, at Valkendorf mátti siga embætini frá sær og var koyrdur úr stjórnini.